Karime werkt sinds 2014 voor Wasi Esperanza en neemt tijdens het bevallingsverlof van coördinator Emilie enkele van haar taken over. Ze stelt jullie graag een van de patiënten, Jesús, voor.
“Deze jongen van 3 jaar woont in het dorpje Yarucca en komt elke donderdag om 12u naar de therapie. Gewoonlijk brengt zijn vader hem en die moet daarvoor al vertrekken om 8u en draagt zijn zoon meer dan een uur in zijn armen totdat hij het openbaar vervoer kan nemen. Soms gebeurt het dat hij uren staat te wachten in de ijzige kou door de felle bergwinden afgewisseld met zon. Daarna volgt het ‘gemakkelijke’ gedeelte van 2 uur in een busje om in Ayacucho aan te komen.
Jesús, die nog 6 broers en zussen heeft tussen 1 en 14 jaar, krijgt sinds februari therapie, nadat zijn vader hulp zocht voor zijn halfzijdige verlamming aan de linkse kant. Toch is Jesús een heel actief kereltje dat goed zijn plan trekt en alles met zijn rechtse hand doet. Zijn ouders begonnen te merken dat hun kind niet ‘normaal’ ontwikkelde in vergelijking met hun andere kinderen. Toen ze dit opperden in het ziekenhuis stelde de dokter hen gerust door te zeggen dat hij wel zou beginnen lopen als hij wat groter werd. De vader vertrouwde het niet en trok daarop naar een privéziekenhuis, waar ze de situatie onderkenden en de raad gaven om hulp te zoeken bij Wasi Esperanza.
Toen hij bij ons aankwam was hij 2 jaar, kon niet wandelen of praten, gebruikte enkel zijn rechtse hand en was heel gehecht aan zijn papa: als hij andere mensen zag begon hij bijna meteen te huilen. Ook had hij moeilijkheden om met zijn broers en zussen en de kindjes in het dorp contact te leggen.
Dankzij de kinesitherapie en het grote engagement en de eindeloze interesse van zijn ouders kan Jesús nu stappen, al heeft hij nog wel verdere therapie nodig. Hij verstopt zich niet meer voor andere mensen, maar blijft nog wel verlegen. Ondertussen begint hij zich ook uit te drukken met woorden. Voor zijn ouders was Wasi Esperanza zowat de enige hoop dat Jesús ooit zou stappen en zou communiceren met anderen, zou beginnen te studeren... en zich zou integreren in de samenleving.”