Ellen Van Hoeydonck vertrok in september naar Peru om er een jaar als vrijwilligster voor Tumbador vzw te werken. Na een drietal maanden maakt ze een balans op. Hallo Telegramlezers! Ik zit hier nu net geen 3 maanden en ik kan jullie vertellen, de tijd vliegt hier vooruit! Een 4de van mijn jaar is gewoon al voorbij! Alles begint hier een beetje op zijn plooi te vallen. De eerste indrukken zijn veranderd in dagelijkse routine.
Wat niet wegneemt dat ik hier elke dag iets nieuws meemaak of eventjes met mijn mond opensta van verbazing. Het werken in het centrum is heel gevarieerd. De laatste weken heb ik mijn eerste lesje voorbereid over 'de normale ontwikkeling van het kind', Naty (de jongste kinesist van het team) begeleid tijdens haar therapieën, zelf therapie gegeven en juwelen gemaakt voor het winkeltje. De grote variëteit en het gemotiveerd personeel maakt het werk zo leuk. Ik geef wel toe dat de culturele verschillen nu duidelijk worden en alles hier een heel andere aanpak nodig heeft. Alles verloopt hier duizend keer trager. Het is hier echt: 'als het vandaag niet is, dan is het morgen.' En voor een gestructureerd Belgisch meisje zoals als ik durft dat wel eens te wringen. Maar dat maakt de uitdaging des te groter!
Vorige week was het de dag van de rechten van het kind. We hebben met het team en de kindjes van de Albergue op een markt gestaan met alle andere instanties in Ayacucho die werken met kinderen. Het was bedoeld om ouders, kinderen en sympathisanten te sensibiliseren. Voor de kindjes waren er spelletjes, ballonnen en in Ayacucho mag natuurlijk de overdosis aan snoep niet ontbreken. Het zijn hier snoepers! Anna, die kookt voor ons en de Albergue aan kant houdt heeft op 22 november het leven geschonken aan een flinke jongen, Seidel! Hij kwam met een keizersnede, woog iets meer dan 4 kg en was 54cm en natuurlijk zijn we met heel het team een kijkje gaan nemen. Mama en baby stellen het goed. En wij moeten ons hier nu proberen te redden zonder het lekkere eten van Anna. Wij gaan allemaal blij zijn als ze in februari terugkomt!
Mijn Spaans? Dat begint te gaan, in de zin dat ik het beter begin te verstaan en dat ik kan uitdrukken wat ik bedoel en wat ik wil. Verder gaat het helaas nog niet, maar alles op zijn tijd. Het leuke is dat ik hier samen met Lizzie aan het leren praten ben. Lizzie is een meisje van een jaar of 4 dat elke dag naar de Albergue komt. We denken dat ze syndroom van Down heeft, maar dit is niet gediagnosticeerd. Ze speelt hier heel de dag met de andere kindjes en komt je af en toe verrassen in de oficina of in de praktijkruimte. Sinds ik hier ben aangekomen begint ze haar eerste woordjes te zeggen en ik mijn eerste woordjes Spaans. En zo leren wij samen elke dag nieuwe woordjes Spaans aan tafel en voeren wij kinderlijke conversaties in het Spaans. Praten met kinderen is zo veel gemakkelijker dan met volwassenen. Ze verstaan wat ik bedoel, ook al is mijn vervoeging of de volgorde van de letters in mijn woord niet helemaal juist.
Terwijl volwassenen me steeds vragen Qué? Cómo? of eens met me lachen. Er wordt hier wel wat afgelachen. Mijn nieuwe thuis, Ayacucho, is stoffig, grijs en arm, maar om een of ander reden woon ik hier heel graag. Ik denk dat het veel te maken heeft met het prachtig uitzicht over de bergen, de markt net onder het centrum, de zon en de mensen!