Katrien en Katrijn stellen 2 patiëntjes van het centrum Wasi Esperanza in Ayacucho voor. Azul was tijdens het 10-jarig bestaan te zien in het skypeverslag terwijl kinesiste Mayra haar behandelde. Ook over de evolutie van Jon had Emilie het...
Mogen we jullie voorstellen aan... AZUL
Als we het stralende gezicht van Azul zien, vragen we ons af: bestaat er een gelukkiger kind? Ongelooflijk hoe ze je weet in te pakken door je nog maar aan te kijken! Ze is een levensgenietertje eerste klas! Sinds kort zetten we Azul elke ochtend even in een kartonnen doos. Dat klinkt misschien gek, maar in deze doos kan Azul bij de andere kinderen op de mat zitten, zonder dat ze hulp nodig heeft. Zelf vindt ze het heerlijk, met flikkerende oogjes kijkt ze je over de rand van de doos aan!
Azul is niet alleen het zonnetje in huis, ze is ook een echte doorzetter! Zoals Katrien zegt: WILLEN is al voor de helft KUNNEN! Hoe beperkt Azul ook is, met haar wilskracht geraakt ze ver! Zo heeft Azul nog niet zo lang geleden zelf leren eten. Met heel wat inspanning slaagt ze erin om eten op haar lepel te scheppen. Het duurt zeker een uur eer haar bord leeg is, maar daar is er hier gelukkig tijd genoeg voor! Ze vindt het zalig om schepje voor schepje zelf te kunnen eten... En tussen elke schep door komt telkens weer die stralende glimlach te voorschijn! Azul, je bent een gezegend voorbeeld voor ons allen!!
We stellen jullie graag voor aan... JON
In de armen van zijn mama of één van zijn broers wordt hij 's morgens naar het centrum gebracht. Hij is dan nog wat in dromenland, wil liefst lekker in je armen liggen, met zijn hoofd op je schouder, zijn armen om je heen. Een heerlijk ochtendmoment, knuffelen met Jon. Langzaam wordt hij wakker, heft zijn hoofdje op, maakt wat geluidjes, en legt zich dan toch terug even neer... Jon ziet de wereld op zijn manier. Stapje voor stapje verkent hij elke dag meer. Hij steekt zijn handjes uit en komt vanalles tegen op zijn weg: zachte en harde dingen, grote en kleine dingen, warme en koude dingen... Vervolgens vindt hij het heerlijk om de dingen over zijn hoofd weg te gooien. Jon kan niets zien. Hij luistert, hij voelt... zo verkent hij de wereld rond hem.
Ondertussen zet Jon ook helemaal alleen zijn eerste stapjes in zijn duistere wereld. Hij heeft het vertrouwen gevonden om met een paar stapjes het voor hem onbekende te overbruggen. Hij houdt je vast, luistert naar de andere, hij laat je los en waagt de stap. Hij geniet er zichtbaar van als hij na paar stapjes bij de ander toekomt! 's Avonds wordt hij weer opgehaald door zijn mama of één van de broers. Ciao Jon! Jon heft zijn armpje op en zwaait met zijn handje! Ciao Jon, hasta mañana!