Ik ben Brineidy Ciromy De León, een meisje van 12 jaar. Ik heb een zware mentale beperking en quadriplegie. Ik leef in mijn eigen wereldje, ik trek mij niet zoveel aan van wat er rondom mij gebeurt. Regelmatig heb ik een binnenpretje dan krijg je mijn geniepige glimlach te zien. Ik heb 5 broers en zussen en we wonen samen in een klein huisje buiten San Rafael. Om in Gissel te raken zijn we een uurtje onderweg met de bus. Mama verkoopt melk in het dorp en dan ga ik altijd mee op haar rug in de draagdoek. Ik ben best al groot maar mama blijft het toch goed volhouden. Als mama mij niet draagt dan lig ik neer op de grond en kruip ik in een bolletje. Nu willen ze in de ergo dat ik zit of ontspannen lig, dat vind ik toch maar raar hoor. Als ze mij op het wiebelbed leggen dan laat ik mijn mooiste glimlach zien in de hoop dat ze nog harder schudden.
Nu hebben ze iets nieuws in het ergolokaal, het visuele stimulatiehuisje (heb ik horen vertellen). Ze hebben een speelhuis helemaal verduisterd en er lichtjes en blinkende versiering in gehangen. Ik vind die lichtjes echt wel geweldig. Ze schudden met glinsterende rammelflesjes zodat ik weet waar ze zijn en dan bewegen ze ermee in alle richtingen, ik probeer ze dan te volgen met mijn ogen want die lichtjes interesseren mij wel. Als ze mij helpen om aan de flesjes te ramellen kan mijn dag niet meer stuk. In het huisje geven ze mij nu soms ook een shantala massage, ook al iets nieuws. Dan ga ik languit liggen en ontspan ik helemaal, dat lukt mij eigenlijk nooit. Dat mogen ze vaker doen!