Peru, hoe het begon

Context

Ayacucho is een stadje gelegen in het Peruviaanse hooggebergte op 2800 meter hoogte. De stad Ayacucho telt iets van een 180.000 inwoners; de regio Ayacucho omvat iets meer dan een klein half miljoen inwoners.
In de jaren 1980 tot 1992 werd de stad geteisterd door de bloederige strijd tussen de Maoïstische revolutionaire beweging "Het Lichtend Pad" en het Peruviaanse leger. De gevolgen van deze gruwelijke periode voor de bevolking zijn nog altijd merkbaar. Het is een arme stad met veel straatkinderen, alcoholmisbruik en familiegeweld. Het percentage aan personen met een beperking is er uitzonderlijk hoog (volgens Peruviaans cijfermateriaal 1 op de 10). Velen verloren een arm, een been of het gezichtsvermogen; andere fysieke beperkingen zijn aangeboren door bijvoorbeeld het ontbreken van medische assistentie tijdens de bevalling.

De laatste jaren zijn er steeds meer initiatieven ontstaan om van Ayacucho weer een welvarende stad te maken. Lokale en internationale NGO’s werden opgericht om samen met de lokale bevolking te ijveren  voor de heropbouw van deze streek en zo de armoede terug te dringen. Weinig projecten richten zich echter specifiek tot personen met een beperking en revalidatiemogelijkheden zijn er niet voor families die geen therapie in het ziekenhuis kunnen betalen. Wasi Esperanza is de enige plaats waar kinderen met een beperking en met lage economische middelen terecht kunnen.

Probleemstelling

Kinderen en personen met een beperking kunnen amper zelfstandig overleven, laat staan dat ze een of andere vorm van therapie kunnen bekostigen. Ze vallen buiten het sociale vangnet. De statistieken wijzen dan ook uit dat er een heel groot verband bestaat tussen het hebben van een beperking en arm zijn, veel groter dan in het Noorden. Indirect willen we met het revalideren van personen met een beperking – en het bevorderen van hun zelfstandigheid – ook aan armoedebestrijding doen. Iedere persoon zou de kans moeten krijgen zijn/haar capaciteiten optimaal te gebruiken en daar willen wij mee aan werken.

Aanloop naar en oprichting van een revalidatiecentrum

2022

Het revalidatiecentrum doet terug de deuren open

De dagopvang blijft nog gesloten.  Jozefien, de nieuwe Belgische vrijwilliger, kan eindelijk vertrekken. Ze staat al maanden klaar, maar de situatie moest eerst stabiel genoeg zijn.  Stilletjes aan en hoopvol keren personeel en patiënten van Wasi terug naar het nieuwe normaal.

2022

2020-2021

Corona slaat ook toe in Wasi

Ayacuho gaat in lockdown. Het centrum en de dagopvang moeten sluiten.  Elisa, de Belgische vrijwilliger ter plaatse moet vervroegd naar huis terugkeren. Inventief zoekt het personeel naar verschillende manieren om de kinderen online therapie te geven. Melisa, één van de lokale kinesitherapeuten, krijgt corona en overlijdt. Iedereen is zwaar aangeslagen.

2018-2019

Het aanbod blijft groeien.

Op vlak van kinesitherapie introduceren we hippotherapie in het centrum. Een ware uitdaging in een land waar dit nog maar weinig gekend is! Verder zet het centrum volop in op groepstherapie. Voor de patiënten is het een goede manier om meer vertrouwen te krijgen. En bovendien worden de ouders van de kinderen mee betrokken bij deze sessies. Zo wordt er in één klap ook flink gesensibiliseerd!

2018-2019

2017

Het revalidatiecentrum in een nieuw kleedje en het doorgeven van de fakkel

Emilie draagt na 5 vruchtbare jaren de fakkel als coördinatrice van Wasi Esperanza over aan Karime. Wasi Esperanza is in die 5 jaar sterk gegroeid zowel wat betreft het aantal patiënten als op vlak van personeel. Het team is ondertussen uitgegroeid tot een ware multidisciplinaire groep, gaande van kinesitherapeuten, een psychologe, een sociaal assistente, een kinderverzorgster tot een verpleegster.

2013

Asociación Wasi Esperanza

Intussen groeide het lokale project verder uit tot Asociación Kuskanchik, een toepasselijke naam die "Samen" betekent in het Quechua. Er bestaat een nauwe samenwerking tussen de Peruviaanse medewerkers en Belgische vrijwilligers. De asociación werd begin 2013 omgedoopt tot Wasi Esperanza “Huis van de hoop”. Deze naam werd door de kinderen en hun ouders zelf gekozen.
 

2013

2007-2008

Oprichting van de dagopvang

In september 2007 startten we in samenwerking met de NGO Mama Alice een pilootproject rond dagopvang van kinderen met een beperking. Dankzij dit initiatief worden de kinderen meer gestimuleerd om te bewegen, krijgen ze dagelijks gezonde voeding en kunnen de ouders van deze kinderen gaan werken. In de loop van 2008 werd dit project volledig overgedragen van de NGO naar het revalidatiecentrum. Dankzij de inzet van onze Belgische kinesisten en ergotherapeuten én de Peruviaanse verpleegkundigen worden de kinderen volop gestimuleerd binnen de verschillende facetten van hun ontwikkeling.

2005

Oprichting van het revalidatiecentrum

Op 3 oktober 2005 keerde Heleen naar Ayacucho terug met Mieke Demuynck, een tweede Belgische vrijwilliger. Deze keer om het revalidatiecentrum op te richten. Er werd ook lokaal personeel aangetrokken met kennis van het Quechua – de taal van de Andes. Dit betekende een grote meerwaarde voor de integratie van ons project in de lokale samenleving van Ayacucho.

2005

2004

Verkenning

Tijdens haar verblijf in Ayacucho (2004-2005) bracht kinesiste Heleen Sabbe de verschillende lokale verenigingen en organisaties die werken rond personen met een beperking, in kaart. Na overleg met het bestuur van Tumbador vzw in België werd er beslist een eigen revalidatiecentrum op te richten om personen met een beperking de kinesitherapie te geven waar ze nood aan hebben.
We gebruiken cookies om jouw surfervaring gemakkelijker en aangenamer te maken. Je kan de installatie van cookies weigeren, maar dan zullen sommige onderdelen van onze website niet of niet optimaal werken.
Ok Weiger