Virtuele, verbindende jubileumreis nav 20-jarig bestaan in 2023
Afspraak voor de feestelijkheden was op zondag 12 maart 2023 in het Radisson Blu Astrid Hotel te Antwerpen, waar de tweede verdieping voor de gelegenheid werd omgetoverd tot een heuse luchthaven. Een gezellig drukke vertrekhal, een vliegtuig met comfortabele zitplaatsen, en een business lounge waar tussendoor tijd was voor een hapje en een drankje – onze airhostessen, stewards en piloten lieten geen enkel detail onbenut om de passagiers een onvergetelijke reis te bezorgen.
De virtuele vlucht kwam van de grond omstreeks 14u30 en via 20 tussenstops werd stilgestaan bij het verleden, het heden en de toekomst van Tumbador. De grondleggers van de vzw, medewerkers van de verschillende werkgroepen, donateurs, de ouders van de huidige kinesiste in Guatemala, een leerkracht van de Sint-Jozefschool uit Heide, een verzekeringsagent van KBC… allemaal vertelden ze over hun bladzijde in het Tumbador-verhaal. En dit onder de leiding van twee ervaren piloten, die … er duidelijk zin in hadden!
Hoe het begon? Met … wat moeite kwam de pas afgestudeerde Kim Caluwé in contact met Freddy De Geytere, en zijn project in El Tumbador (Guatemala).
“Ik kon er o.a. deeltijds LO geven aan klasjes, maar ook kinesitherapie aan personen met een beperking, en mijn EHBO-kennis in de praktijk kon brengen. Het bleek al snel dat de grootste noden in het revalidatiecentrum lagen: aan gediplomeerde (kinesi)therapeuten was er een groot gebrek. In de rurale en bergachtige streken was er en is er nog steeds een groot gebrek aan kinesitherapeuten. De nodige kennis en kunde ontbraken en daar wilde ik iets aan doen. Maar ook op gebied van Infrastructuur (ihb oefentoestellen) was er werk aan de winkel. En bijkomend: families met een persoon met een beperking hadden het financieel- economisch ook erg moeilijk. Een handicap werd vaak gezien als een straf van god en personen met een beperking werden gemarginaliseerd.
Ik bleef er met tussenpauzes terugkomen: het werd een engagement dat nooit meer weg ging. Meerdere mensen uit mijn thuisomgeving kamen op bezoek: ze zagen de noden en deelden mijn overtuiging dat we voor deze mensen iets moesten doen (een eerste benefiet werd georganiseerd, een veiling van schilderijen van Guatemala werd georganiseerd, …”
Er was duidelijk nood aan een structuur, om het project duurzaam te kunnen ondersteunen. Stefan, nog steeds voorzitter van Tumbador vzw, herinnert zich het opzetten van de vzw.
“We organiseerden nog een benefiet. Maar Kim kon niet telkens opnieuw ter plekke gaan natuurlijk, en zo ontstond het idee om een andere vrijwilliger te sturen. Zo werd de nood om ons beter te organiseren langzaam groter. Om bijvoorbeeld contracten te kunnen aangaan, of om fiscale attesten te mogen uitschrijven: zo is Tumbador vzw ontstaan. Geen van de vrienden had echt ervaring in het opzetten van dit alles. We gingen te rade bij reeds bestaande vzw's. Vooral het opstellen van een dossier om fiscale attesten te mogen uitgeven was een heel spannend verhaal.
Kinesist zijn in België of in Latijns-Amerika. Identieke taken? Dezelfde beperkingen die moeten behandeld worden? Wat met het beschikbare materiaal? Veerle, die vrijwilliger was in San Miguel, een kleine stadje in Peru, kan beter dan wie ook “vergelijken”.
“Ik zag veel kinderen met CP (cerebral palsy/hersenverlamming), maar ook spina bifida (open rug), mentale beperkingen en autisme kwamen vaak voor, al werd er bij autisme vaak geen diagnose gesteld. Ook misvormingen van het skelet, zoals klompvoeten, zie je daar vaker. Een vaststelling: door de beperkte behandelingen in Peru, worden beperkingen zoals CP, vaak "erger". Kinderen krijgen geen behandeling en door de verhoogde spanning in de spieren gaan ze vaak scheef groeien, krijgen ze te maken met een misvorming van voeten/benen, ...
Een revalidatiecentrum hier en “daar” kan je niet vergelijken. Het aantal patiënten wisselt heel erg, omdat de opkomst soms heel laag , dan weer heel hoog is. In België is de infrastructuur beter, je kan er vlotter samenwerken met verschillende disciplines. Er is ook veel meer mogelijkheid tot bijscholing als therapeut. In Peru ontbreken vaak referentiecentra voor veelvoorkomende beperkingen waar kinderen om de zoveel tijd worden opgevolgd en verdere stappen in de behandeling worden uitgezet.
Ik ging samen met de maatschappelijk assistente soms op "zoektocht" naar patiënten. Sensibilisering is uiterst belangrijk! Enerzijds over het nut/belang van behandelingen, anderzijds over de waarde en het kunnen van de patiënten. Soms heb je uitzonderingen: ouders die zich bewust zijn van de mogelijkheden die revalidatie creëert voor hun kinderen en echt alles op alles zetten om hun kind de best mogelijke behandeling te laten krijgen. Helaas zijn er ook heel veel anderen, die héél vaak uit onwetendheid, gewoon niet naar de therapie komen. Mensen met een beperking worden vaak aan de rand van of zelfs buiten de maatschappij geplaatst. Eén van de uitspraken die me heel erg is bijgebleven: tijdens een sensibiliserings-campagne werd geregeld gevraagd wie/wat personen met een beperking waren, meermaals kwam het woord "invalidos" naar boven, "waardelozen"… “Sensibiliseren: niet enkel in Peru en Guatemala een essentieel element in de werking van de revalidatiecentra die Tumbador vzw steunt, maar ook hier in België! We proberen op allerlei manieren aandacht te vragen voor personen met een beperking hier en in Latijns-Amerika. Dikwijls gaat dit gepaard met fondsenwerving, o.a. door acties die opgezet worden door sympathisanten van onze vzw. Een schoolvoorbeeld hiervan is de actie “Een vrouw met een missie”. En die vrouw is Veerle.
“Als vrijwilliger hielp ik al jaren in het sportpaleis. Het overlijden van mijn vader was voor mij een zeer moeilijke periode en het stappen van de Dodentocht maakte deel uit van de verwerking (ik had in een nieuwsbrief van Tumbador gelezen dat je ondersteuning kreeg als je je liet sponsoren). Ik begon te trainen en zocht sponsors. Het ging zelf zo ver dat ik een collega zijn lange snor mocht afscheren als ik die 100 km uitwandelde. Om 16.25u ging ik over de finish met in gedachten: zijn snor gaat eraan.
Later zag ik op TV de reeks GR5. Ik wilde de GR5 wandelen van Hoek van Holland tot Ouren, een traject van 520 km. Zo ontstond “ een vrouw met een missie”. Het is schitterend verlopen, maar niet geheel zonder hindernissen (o.a. door de vele regenbuien in de zomer van 2021). Maar mits aanpassingen van mijn uitrusting (een wandelkar werd ingeruild voor een rugzak), het traject (ik wilde geen ramptoerist zijn) realiseerde ik mijn doelstelling. Sensibilisering? Ik had een facebookpagina en deelde flyers uit aan geïnteresseerden die ik tegenkwam. Het gebeurde regelmatig dat ik cash geld kreeg toegestopt. Doordat ik alleen wandelde, kwam ik met veel mensen in contact: de mensen bij wie ik logeerde, mensen die mij onderweg aanspraken of mij uitnodigden voor een kopje koffie… Mijn papa zei vroeger vaak: bomen komen elkaar niet tegen, mensen wel. En ik heb gelukkig zijn sociaal kantje geërfd ?!
De ingezamelde centen werden zeker goed gebruikt. Tumbador is zeer transparant over hun inkomsten en uitgaven. Je weet heel goed waar de centen heen gaan. En dat maakt het voor mij tastbaar.”
Individuen zetten acties op die fondsen opleveren voor Tumbador vzw. Maar ook bedrijven hebben budgetten ter beschikking om projecten (i.h.b. vzw’s) te steunen. Op gebied van CSR (Corporate Social ResponsIbility) willen bedrijven hun steentje bijdragen. Dat is Gert niet ontgaan!
“Al enkele jaren ben ik verantwoordelijk voor de concerten in het Koning Boudewijnstadion. Aangezien ik zelf een mindervalide dochter heb, is Tumbador een organisatie die zeker mijn steun verdient.
Ik werk bij een verzekeringsagent en KBC heeft, zoals vele andere (grote) bedrijven, een project om sociale organisaties te helpen. De enige voorwaarde is dat de medewerker die een aanvraag indient, een rol speelt binnen de sociale organisatie. Het enige wat ik moest doen was de aanvraag indienen (omschrijving van de organisatie en motivatie). Ik ken Tumbador al meer dan 10 jaar, en ben er 200% van overtuigd dat het geld goed besteed zal worden.”
De projecten in Peru en Guatemala richten zich vooral op jongeren met een beperking. Logisch dat we ook de jeugd hier proberen te sensibiliseren door via scholen acties op te zetten. Zoals op de Sint Jozefschool in Kalmthout. Juf Ilse was er de trekker van het project.
“Elk jaar zoeken wij een goed doel dat we kunnen steunen tijdens de vastenperiode. Onze school kiest liefst iets dat aansluit bij iemand van onze eigen leerlingen of leerkrachten. Dus … Tumbador want bijna alle "oprichters" hebben bij ons op school gezeten.
Mensen van Tumbador kwamen de organisatie voorstellen aan de leerlingen. Ze hadden heel wat materialen bij en gaven een uitleg aan de hand van een powerpoint-presentatie. Ze deden dat op verschillende niveaus. En het was heel goed te begrijpen voor iedereenl! Onze leerlingen mochten ook vragen stellen en dat deden ze; ze waren duidelijk geïnteresseerd, vooral door de foto's en filmpjes die ze zagen. Beelden zeggen meer dan woorden...Daarna ging elk leerjaar zelf aan de slag met een eigen gekozen actie. Zo maakte een leerjaar fruitsla en verkocht die op de speelplaats, een ander leerjaar deed een sponsorwandeling, nog anderen deden thuis klusjes, waarvoor ze een centje vroegen en de grootsten verkochten paasbloemetjes. Het verzamelde geld overhandigden we met een cheque: een fijn momentje.
De kinderen hebben onthouden dat Tumbador een organisatie is met "roots" in Kalmthout, dat vrijwillige kinesisten naar Guatemala en Peru gaan om daar mensen (en vooral ook kinderen) met een beperking te helpen en dat die revalidatiecentra van hieruit financieel gesteund worden door de organisatie. Collega's, ouders en kinderen vonden het een mooie vereniging, die we in de toekomst zeker willen blijven steunen!”
Sensibiliseren via acties: zeker! Maar minstens even belangrijk is dat Tumbador vzw geregeld op de social media berichten plaatst, en via een ‘telegram’ iedereen op de hoogte houdt van het reilen en zeilen. Liesbet, die momenteel op haar eentje de werkgroep PR vormt, is op zoek naar collega’s! Wat doet deze werkgroep eigenlijk?
“Ik probeer geregeld posts en stories te maken op onze socialmediakanalen en beantwoord de reacties. Hiervoor hang ik heel erg af van de input die ik ontvang: alle (leuke) verhalen / foto's zijn meer dan welkom.
We hebben 4 nieuwsbrieven per jaar. Een maand voor verschijning van elk ’telegram’ vraag ik bij de leden van de verschillende werkgroepen input op. Daarna schrijf ik de artikels en wordt de tekst nog eens nagelezen op typfouten etc. Dan volgen opmaak en versturen (mailing of op papier). Artikels worden ook gepost op onze website en op onze social media. Extra ‘handen’ zijn zeer welkom om meer bekendheid te kunnen krijgen, meer in de media te komen, meer aanwezig te zijn op beurzen, enz.”
Wellicht zijn de meest gelezen verhalen / bekeken foto’s deze van onze vrijwilligers die in de projecten in Guatemala en Peru aanwezig zijn. Met heel veel aandacht werd dan ook geluisterd naar Lise, die in 2019 – 2020 in het project in Guatemala actief was.
“Toen ik in mijn 1e master het vak ontwikkelings- ssamenwerking volgde, ben ik voor de eerste keer in contact gekomen met Tumbador. Vanaf dat moment was ik overtuigd om een buitenlands avontuur in functie van mijn beroep aan te gaan, éénmaal afgestudeerd.
Na de selectie werd ik uitgestuurd naar het project dat Tumbador steunt in San Rafael (Guatemala). De naam van het project, Asociacion Gissell, verwijst naar de dochter van één van de stichters van het revalidatiecentrum. Hun dochtertje, Gissell, werd gediagnosticeerd met autisme. Door haar kwam men op de idee om hulp te bieden aan kinderen met een beperking in die regio en een centrum op te richten.
Een dag in het centrum begint om 7u30 en eindigt om 14u. In het centrum worden vooral individuele behandelingen gegeven, maar er worden ook groepslessen georganiseerd zoals zwemles en rug- school. Je werkt samen met de lokale collega’s en leert van hen veel bij (en omgekeerd ook natuurlijk)!
In het weekend verbleef ik meestal in het dorpje San Rafael (bij de familie bij wie ik elke middag ging eten). Ik werd altijd uitgenodigd op alle verjaardagsfeestjes, kleine en grote evenementen waardoor ik een heel hechte band kreeg met de locals. De andere weekends ging ik op avontuur naar grotere steden om andere travellers te ontmoeten, vulkanen te beklimmen of meerdaagse trektochten te doen.
Het leven daar verloopt op een ander ritme en tempo; mañana es mañana! Nergens haast en altijd veel te laat aankomen, dat was wel wennen in het begin. Maar de mensen zijn ongelooflijk warm en vriendelijk. Ze verwelkomen je als een dochter en zorgen ook voor je als een dochter.
Ze hadden er enorm veel plezier aan om goed (met je) te lachen. Zeker in het begin toen mijn Spaans alles behalve goed was, maakte ik regelmatig vergissingen, er werden foute woorden aangeleerd om er nadien een goede mop er aan over te houden (bv. zo lijken priester en varken in het Spaans erg op elkaar; ook naar de kapper gaan en uitleggen hoe je je haar wilt laten knippen is vrij riskant).
Een jaar daar verblijven is niet altijd even gemakkelijk geweest, ondanks de gastvrijheid die je ervaart. Je voelt je daar soms wel eenzaam als enige buitenlander en ver van thuis. Zeker als het Belgisch bezoek terug naar huis vertrok waren er af en toe momentjes van heimwee.
Een jaar daar verblijven: dat was de bedoeling. Maar toen brak COVID uit. In het begin weinig onrust: men ging het revalidatiecentrum preventief … 3 weken sluiten. Maar de situatie werd ernstiger, dus repatriëring: midden in de nacht werd ik in een politie wagen naar de hoofdstad (6u vandaan) geracet. Daar moest ik wel een week wachten tot de laatste repatriëringsvlucht naar Europa vertrok. Terug wennen aan het ‘nieuwe normaal’ in België, dat duurde wel eventjes. Eénmaal aan het werk in België kreeg ik toch ook een serieuze ‘cultuur’ shock te verwerken: de middelen en mogelijkheden die patiënten hier hebben en krijgen, dat is een wereld van verschil in vergelijking met Guatemala.
Al bij al was mijn verblijf in Guatemala en mijn werk in Associacion Gissell een ongelooflijke ervaring! Dit maak je maar één keer in je leven mee en je draagt het voor de rest van je leven mee! Nog steeds denk ik bijna dagelijks terug aan zaken die ik in Guatemala heb meegemaakt en heb geleerd. Niet alleen professioneel, maar ook persoonlijk een enorme verrijking!”
Lise haalde aan dat ze geselecteerd werd. Olivia van de werkgroep Medewerkersbeleid verduidelijkt:
“De werkgroep medewerkersbeleid gaat op zoek naar kine- en ergotherapeuten die 1 jaar als vrijwilliger wil meedraaien in onze lokale revalidatiecentra in Peru of Guatemala. Doorheen de jaren hebben we vaste aanspreekpunten bij de verschillende hogescholen en universiteiten gevonden. Ze delen de uitnodiging voor de infoavond met hun achterban (laatstejaarsstudenten en alumnistudenten). Ook de vacatures die we openstellen sturen ze door naar deze groep.
Het selectieproces bestaat uit een zestal stappen. Eerst stellen we de vraag aan de lokale coördinatoren welke noden er in de revalidatiecentra in Guatemala en Peru zijn. Vervolgens organiseren we informatieavonden. Geïnteresseerden sturen dan hun C.V. en motivatiebrief. Tijdens een selectiedag ontmoeten we de kandidaten voor een eerste gesprek. Geselecteerden hebben daarna een gesprek met de coördinator in Peru of Guatemala (online, met als ‘tolk’ een vorige vrijwilliger). En voor wie uiteindelijk geselecteerd wordt, start dan de voorbereiding, zowel administratief als inhoudelijk.”
Sensibiliseren, online info-avonden, . . . . IT is, ook binnen Tumbador, cruciaal, niet waar Wannes?
“Ja, we ondersteunen Tumbador met een hele waaier aan taken. We houden de website, waar je alle info over Tumbador kan vinden, up-to-date (d.i. plaatsen van nieuwe artikels, uitbouwen van nieuwe pagina’s, maar ook het up-to-date houden van de software). Tevens is de website www.tumbador.be zo geprogrammeerd dat Google en andere zoekmachines ons “vlot” kunnen vinden.
De tweede grootste taak is het beheer van de gegevens van onze vrijwilligers. Deze worden verzameld via verschillende kanalen: website, Beeple (onze evenementen site), telegram of evenementen. Dit beheer is zo georganiseerd dat we vlot, betrouwbaar en overzichtelijk mails kunnen uitsturen naar de juiste doelgroep. Deze worden verstuurd via Zoho Campains. Een enorm krachtig platform, dat er ook voor zorgt dat we bewust omgaan met de privacy wetgeving. “
Tumbador vzw heeft in België 2 kerntaken: sensibilisering en fondsenwerving. Immers, een deel van de lonen van de plaatselijke medewerkers (therapeuten, verplegers, sociaal assistenten, . . . ) van de centra in Peru en Guatemala wordt betaald vanuit België. Deze centra helpen de medische kosten te financieren die sommige ouders niet kunnen betalen. En natuurlijk investeert Tumbador in therapiemateriaal. Elk jaar moet Tumbador er in slagen de nodige middelen te verwerven om de afgesproken budgetten te betalen. De man die de fondsenwerving, sedert de start van de vzw, symboliseert binnen Tumbador is Dirk.
“Onze werkgroep verzamelt de financiële middelen om de doelstellingen van onze vzw in Peru en Guatemala re realiseren. Hiervoor organiseren we zelf een heleboel activiteiten en ondersteunen we allerlei spontane acties van sympathisanten.
Zo zijn we in de beginjaren reeds gestart om op regelmatige basis met een steeds groter wordende groep enthousiastelingen te gaan tappen in het Sportpaleis. Meer recent zijn hier de (zomer)festivals bij gekomen. Dit geeft een zekerheid aan inkomsten waardoor we als Tumbador een lange termijnvisie kunnen uitbouwen. Immers we willen permanent over financiële reserves beschikken, om moeilijke jaren (bijv: pandemie) te overbruggen.
We hebben jaarlijks terugkerende events zoals een algemene quiz, een brunch, een Latijns-Amerikaans eetfestijn. Maar minstens zo leuk is het om de acties, die symphatisanten opzetten, mee vorm te geven of mee te ondersteunen. Ik denk spontaan aan mensen die de Dodentocht stappen (of als je dat niet gek genoeg vindt dit met de rolstoel doen) en zich laten sponsoren. Of de 10 miles lopen. Soms moeten we niks doen en mogen we gewoon dankbaar dankjewel zeggen. Ik denk aan mensen die een feest geven, of die n.a.v. een geboorte, een pensionering, geen cadeaus vragen maar wel sponsoring voor Tumbador vragen. Al die enthousiastelingen: hartverwarmend!”
Tom, het werd al aangehaald: tappen binnen de Sportpaleis groep is een zeer belangrijke, jaarlijks terugkomende inkomstenbron.
“We tappen er sinds het ontstaan van Tumbador. Aan de togen in Sportpaleis en Lotto Arena tappen we ongeveer 1 op de 3 concerten en in Stadsschouwburg doen we zo’n 20 evenementen per jaar. En … sinds dit voorjaar tappen we heel af en toe ook in Vorst Nationaal.
Tumbador vzw krijgt steeds meer naam door de dingen die we allemaal doen rond muziek. Zowel het tappen in de zalen, maar ook het helpen op festivals. Dit is een mooie wisselwerking. Het is vooral het ons-kent-ons verhaal dat de mensen aanspreekt, en ook dat men niets MOET. Je komt helpen wanneer je wil en kan komen helpen, lukt het niet, dan lukt het niet. Mensen zijn tot niets verplicht, iedereen doet wat hij/zij kan. De mensen komen “werken” met veel enthousiasme, omdat ze weten dat ze op die manier een goed doel steunen. Wat we doen, willen we goed blijven doen en op die manier gaat de bekendheid makkelijk over de tongen (zeker nu het overal crisis is en de mensen graag hun concertjes willen blijven meepikken).
We tappen aan ‘onze’ Sportpaleistoog met 6 verschillende verenigingen. Twee keer per jaar komen de verantwoordelijken van deze verenigingen samen om de concerten te verdelen (soms … ellebogenwerk, maar al bij al loopt dit vlot). Nadien zetten wij alle evenementen op onze site, de geïnteresseerden krijgen tijd om zich in te schrijven en dan bekijken enkele verantwoordelijken wie welk evenement krijgt toebedeeld. Mensen worden op de hoogte gesteld en enkele dagen voor het event krijgen ze een laatste mail met alle nodige info en dan hopen dat iedereen ten tonele verschijnt. De avond zelf wordt er wat uitleg gegeven over Tumbador en hoe de toog werkt, kiest elkeen tijdens welk deel van de show hij/zij zal werken en … geniet dan in de zaal van de rest van het optreden!”
Tumbador zet niet alleen tientallen vrijwilligers in om te tappen binnen de Sportpaleisgroep, maar ook grote groepen mensen gedurende de (zomer)festivals. Ook om te tappen, Michel?
“Zoals elk festival zijn eigen charmes heeft, hebben we ook verschillende taken tijdens het festival. Zo werken we op Rock Werchter bijvoorbeeld aan de busterminal, en zorgen we ervoor dat de festivalgangers vlot van en naar het festivalterrein geraken. Op Tomorrowland staan we dan weer in voor een vlotte doorstroom van de bezoekers rond de verschillende podia. Op Pukkelpop werken we aan de toog (tapwerk en toezicht op grotere togen en inventaris van de koelcellen). Er zijn ook een aantal kleinere festivals zoals Pulptuur en Campo Solar, waar we diverse taken op ons nemen.
Voor de meeste evenementen vinden we voldoende vrijwilligers. Klassiekers zoals Tomorrowland doen het steeds erg goed. Voor weekdagen van festivals ligt het soms moeilijker, aangezien men dan vaak verlof dient te nemen op het werk. Meestal worden onze medewerkers goed verwend (boterhammen, dranken, soms één of meerdere warme maaltijden) en kunnen ze natuurlijk ook een aantal optredens bijwonen; dat helpt zeker ook!
De feedback die we krijgen van organisatoren is zeer positief: men werkt graag met ons samen omdat we meedenken en er ook voor zorgen dat de ons toebedeelde taken correct worden uitgevoerd. We hebben in het verleden al aanvragen geweigerd, als bleek dat er niet genoeg interesse was van onze vrijwilligers. Dan geven we dat ook liever eerlijk aan, want we houden kwaliteit hoog in het vaandel. Wat we doen, willen we goed doen.”
Komt nu natuurlijk de vraag: individuele acties, Sportpaleis, Festivals. Wat brengt dat op, en is dat genoeg om de projecten te helpen? Chris kent alle cijfers.
“2022 was een … zeer goed jaar! Gelukkig, na de 2, niet enkel financiële, rampjaren 2021 en 2020. Alle medewerkers samen realiseerden € 140.000 inkomsten.
Twee derde hiervan komt vanuit de werking in het Sportpaleis en tijdens de zomerfestivals. Maar ook subsidies, scholenacties, individuele acties en giften waren samen goed voor € 50.000. We konden de projecten in Latijns Amerika steunen voor meer dan € 80.000!
Daarnaast zijn er nog de werkingskosten, maar we konden deze opnieuw beperken tot minder dan 3% van de totaliteit. Concreet: van elke € 100 die Tumbador ontvangt gaat er er minstens € 97 naar Peru of Guatemala.
Elk jaar dienen de project-verantwoordelijken van Peru en Guatemala een budgetaanvraag in. Dit wordt binnen het bestuur besproken. Eventueel worden er bijsturingen gevraagd (want we zijn niet enkel kritisch voor onze eigen kosten) tot we het budget uiteindelijk kunnen goedkeuren. De betalingen gebeuren via maandelijkse stortingen (om nadelige wisselkoers pieken te vermijden).
Een geruststelling is dat Sportpaleis en Festivals al enkele jaren goed zijn voor meer dan de helft van de opbrengsten, maar de voorbije jaren hebben we ervaren dat we niet enkel hierop mogen focussen. In termen van financieel beleid, is het goed risico concentratie te vermijden. Vandaar dat we moeten blijven inzetten op het verwerven van giften, het opzetten van scholenacties, het aanvragen van subsidies, individuele acties, ... En daarvoor mijn oproep aan iedereen: kijk eens in jouw omgeving, school, bedrijf, kennissenkring hoe een actie ten voordele van Tumbador kan opgezet worden: introduceer ons en wij doen de rest! En last but not least: we kunnen voor 2022 fiscale attesten bezorgen aan 165 donateurs, onze ambassadeurs. I have a dream ... op naar 200!”
Da’s duidelijk: donateurs / ambassadeurs zijn voor Tumbador zeer belangrijk. Eén ervan is Kathleen.
“Omdat mijn moeder zelf al sinds ze 6 jaar was polio heeft, weet ik wat het betekent om te leven met een handicap. Als je ziet dat ondersteuning en zorg voor mindervaliden hier in België al niet zo simpel is, wat moet dat dan niet zijn in landen als Guatemala en Peru? Ik ken enkele oprichters van Tumbador al vele jaren. Daarom was mijn keuze om deze vzw financieel te ondersteunen snel gemaakt.
Ik steun meerdere goede doelen waaronder ook wel een aantal grotere NGO’s. Maar bij die grote organisaties is het minder duidelijk waaraan je geld effectief besteed wordt. Bij Tumbador weet je welke hulpverleners er op wel moment vertrekken en wat zij precies gaan doen in Latijns-Amerika. Daarom spreken kleinschalige projecten mij aan. Die staan naar mijn gevoel niet alleen dichter bij de plaatselijke bevolking, maar tegelijkertijd zijn zij ook nauwer verbonden met hun schenkers hier in België.
Ik heb gekozen voor een maandelijkse betaaldopdracht. Dit hoef je maar 1 keer te doen en dan moet je er verder niet meer aan denken. De besteding van de centen en de werking van de vzw opvolgen doe ik via de digitale nieuwsbrief en/of via de social media. Ook het jaarlijkse kerstkaartje vind ik een fijne attentie.”
Maar ook Mia en Guido zijn al jaren trouwe donateurs / ambassadeurs.
“We kwamen in contact met Tumbador door onze dochter, die tijdens haar uitwisselingsjaar in Bolivia kennis had gemaakt met Els, die na haar studies naar Peru trok voor Tumbador. Onze dochter is een aantal maanden meegegaan. Zo kregen we meteen uit eerste hand een inzicht in de werking en het engagement van de “zendelingen”. We ondervonden dat het thuisfront ook erg actief was met het informeren over hoe het project loopt. De nieuwsbrief is een uitstekend middel om bij te blijven. Je beseft dan dat engagement en goede wil alleen niet voldoende zijn. Je wilt er vanzelf aan bijdragen! Zo’n project kost handenvol geld.
Fondsenwervingsactiviteiten zijn een goed middel om informatie en engagement over te brengen. Dit is geen mega-ngo met grote ‘overhead-kosten’. Een kleine kern vrijwilligers leidt het geheel waardoor je weet dat je donatie direct bij het doel terecht komt.
Een belangrijk aspect van het project dat ons raakte is de maatschappelijke boodschap die overgebracht wordt aan de families van jongeren met een beperking. Die kinderen zijn voor ons de moeite waard om ons in te zetten. Tumbador is niet louter een pure medische hulppost, maar door een breder ingebedde werking wordt ook de omringende gemeenschap betrokken.”
Inderdaad, die multidisciplinaire aanpak is een belangrijke insteek in de projectwerking in het Zuiden. Wie beter dan Jozefien kan dit beamen. Zij is in januari teruggekeerd, na een jaar meewerken als vrijwilligster, maar vooral na een jaar meeleven in de lokale gemeenschap van Ayacucho (Peru).
“Ik wilde mijn blik op de wereld verruimen, want de wereld is zoveel meer dan wat we kennen en gewoon zijn in België. Er zijn meer culturen, meer normen en waarden, meer gebruiken dan de onze. Mijn blik verruimen en tegelijk doen wat je graag doet: meehelpen aan de revalidatie van kinderen. Dat kon via Tumbador. We hebben in dat opzicht geluk dat we in België de financiële luxe hebben dat we levenservaringen kunnen laten primeren op een financieel inkomen.
De naam van het revalidatieproject is Wasi Esperanza: het huis van de hoop. We starten de werkdag om 8u. De kindjes die naar het centrum komen hebben één uur per week kinesitherapie, soms ook nog psychologie of educación. Onder de middag eten we samen met de collega’s, en na de middag gaan we verder met therapie. Om 16u geven we vaak nog een groepstherapie, waarbij ook de ouders van de patiëntjes komen helpen. De vrijdagen zijn voor workshops, vergaderingen, evenementen en alle andere to do’s.
In het weekend was ik zeer graag in Ayacucho. Met mijn Peruaanse vrienden beleefde ik de mooiste momenten. Van gaan wandelen naar de rivier tot naar de drumles gaan, gaan sporten, naar de markt, de mooiste uitzichten bewonderen, gezellig koken samen, op café gaan of naar een concert en wie weet … in de discoteca belanden. Er is geen toestroom van toeristen en dat maakt Ayacucho zo heerlijk. Je leeft echt tussen de Peruanen. Soms ging ik tijdens een weekend buiten Ayacucho op avontuur, de machtige natuur verkennen, kamperen, vrienden opzoeken, …
Mijn mooiste ervaring daar is dat ik meter ben geworden van de dochter van mijn collega en dat ik samen met die familie een reisje hebben gemaakt. Minder aangenaam was de hondenbeettoestand en de bijhorende moeilijkheden om een tetanusvaccin te krijgen.
Er bestaan geen woorden om uit te leggen hoe goed ik me daar voelde, vooral door de mensen, de kindjes en hun ouders, die zo veel voor mij betekenden. En nu terug in België: ‘t is best een grote aanpassing om hier opnieuw te kunnen leven. Het zijn écht twee verschillende werelde en ik voelde me heel goed in Ayacucho. Het is nooit perfect natuurlijk, op geen enkele plaats ter wereld, maar soms voelt iets gewoon goed … Gelukkig heb ik een warme familie, lieve vrienden, en werk dat ik graag doe (maar om eerlijk te zijn: niet zo graag als bij Wasi). En nu sparen om iedereen daar te gaan bezoeken, hopelijk volgend jaar!”
Ja, voor Jozefien is een jaar vrijwilligerswerk een onvergetelijke ervaring geweest. En dat zal ook het geval zijn voor de huidige vrijwilligers. I.h.b. voor Marie, die sinds 22 oktober meewerkt in het project in Guatemala. Maar zo’n jaar is ook een speciale ervaring voor het thuisfront, zeker voor de ouders van de vrijwilligers. De ouders van Marie, Els en Luc, waren niet verrast toen hun dochter vertelde over haar plannen.
“Marie wou destijds voor haar eindstage van 3 maand al naar Rwanda. Maar dit kon niet doorgaan: Corona. Verrassend was wel dat ze nu voor 1 jaar zou gaan. Onze reactie was positief: wij hebben altijd geprobeerd om met een open blik naar de wereld te kijken en die waarden door te geven, in de eerste plaats aan onze kinderen.
Nu hebben we ongeveer wekelijks contact via video of Whatsapp en ze deelt ook haar ervaringen via Polarsteps. Maar over enkele weken vertrekken we zelf naar Guatemala. Op vraag van onze dochter gaan we een paar Belgische biertjes meenemen. Er staat ook nog een valiesje klaar voor het therapiecentrum zelf: hierin zitten o.a. spalken die Tumbador gekregen heeft van een Vlaamse familie, die een dochter heeft met een beperking. Ze konden het niet over hun hart krijgen het afgedankte materiaal weg te gooien en hebben Tumbador gecontacteerd met de vraag of de spalken nog konden dienen in Latijn-Amerika.
Het is nu al duidelijk dat onze dochter Marie in San Rafael een pak ervaringen heeft opgedaan: werken, wonen en leven in een totaal andere cultuur én met het Spaans als enige en nieuwe taal. Uitdagingen en ervaringen die haar leven blijvend zullen verrijken. Hopelijk is haar aanwezigheid en werk een kruisbestuiving die ook de collega’s van het centrum Gissell nog lang zullen herinneren.”
Wie hier niet mag ontbreken zijn de revalidatiecentra in Peru en Guatemala. We hebben aan de lokale coördinatoren, Karime (Peru) en Vivian (Guatemala) gevraagd een kort woordje te schrijven en vatten dit voor U samen.
“In de praktijk heeft de samenwerking tussen Tumbador en Wasi Esperanza enorm heeft bijgedragen tot de groei van Wasi Esperanza. Vanaf het begin heeft Tumbador aan onze zijde gestaan, als de belangrijkste financier zonder wiens steun wij onze doelstellingen niet zouden kunnen realiseren. We staan op één lijn achter de missie: hulp en revalidatie bieden aan jongeren met een beperking die bijkomend in kwetsbare situaties leven. En zo de kansen op ontwikkeling en gelijkheid voor deze kinderen te verhogen.
Het mooie is dat niet alleen de gezinnen die bij Wasi komen hiervan de vruchten kunnen plukken, maar ook het team binnen Wasi. De medewerkers krijgen de kans om zich op te leiden en te ontwikkelen, in een job die hen professioneel en persoonlijk uitdaagt.
Wasi Esperanza is dankbaar om de jarenlange inzet en betrokkenheid van Tumbador. Concreet: dank aan iedereen uit het team van Tumbador, alle mensen die achter de schermen meewerken, en in het bijzonder de vrijwilligers die hier zijn komen werken en leven. De uitwisseling van kennis, het nauw samenwerken en het streven naar dezelfde doelen levert niet alleen inhoudelijk mooie groei op voor Wasi Esperanza, maar ook een bijzondere band tussen Ayacucho en België.”
Wie hier niet mag ontbreken zijn de revalidatiecentra in Peru en Guatemala. We hebben aan de lokale coördinatoren, Karime (Peru) en Vivian (Guatemala) gevraagd een kort woordje te schrijven en vatten dit voor U samen.
“In september 2007 arriveerde de eerste vrijwilliger uit België, een jaar later kregen we de eerste financiële steun. Dat geld hebben we gebruikt voor ramen en deuren voor het gebouw dat toen nog in aanbouw was, en we konden ook voor het eerst een fysiotherapietafel kopen (die nog steeds in goede staat is!).
Financieel vertegenwoordigen de toegezonden fondsen ongeveer 25% van onze inkomsten. In de twee jaar van de pandemie vertegenwoordigden ze veel meer: zonder de financiële steun van Tumbador zou Gissell geen patiënten meer hebben behandeld. In die periode genoten onze patiënten ook van een betere levenskwaliteit omdat de therapiën werden voortgezet. Dankzij uw steun konden wij ook een groot deel van het loon van onze medewerkers verder betalen. Medewerkers, die toen met gevaar voor eigen gezondheid, de moed hadden om studenten en patiënten te blijven begeleiden in de kritieke situatie waarin Gissell zich bevond.
De groei van Gissell is nauw verbonden met de organisatie in België: we zijn begonnen met twee medewerkers en het begeleiden van 20 patiënten. Nu hebben we 22 medewerkers en kunnen we 150 patiënten begeleiden. Dit alles was enkel mogelijk dankzij uw financiële en professionele steun.”
“Het aantal mensen dat zich in het verleden ingezet heeft en ook vandaag inzet om anderen te willen helpen is hartverwarmend. De manieren waarop ze helpen is ontzettend gevarieerd: sommigen helpen een keer per jaar, anderen geven maandelijks financiële steun, er zijn er die enorm vaak komen tappen en vele dagen op festivals in de weer zijn, en door nog anderen wordt er op allerlei vergaderingen van alles gepland en georganiseerd. Dit alles samen maakt mogelijk wat er de voorbije 20 jaar is tot stand gekomen. Wil dat zeggen dat we geen moeilijkheden gekend hebben? Die zijn er natuurlijk ook geweest. De meest recente grote uitdaging was het omgaan met de corona pandemie. En soms zit het in kleinere dingen, zoals de nood om even te herbronnen, nieuwe energie te vinden om de reis verder te zetten. Ook hier lag de oplossing steeds bij de mensen die allen samen Tumbador kleur geven.
We zijn een vierde pijler organisatie, dus een burgerinitiatief. We zijn ‘doeners’ die niet alleen geld willen geven, maar ook zelf de handen uit de mouwen steken en volgens eigen mogelijkheden en interesses bijdragen aan een betere samenleving. We vullen op die manier de andere pijlers aan, en dat geeft ons sterktes: nauwe en directe samenwerking met onze partnerorganisaties; weinig overhead door al de vrijwillige inzet. Na 20 jaar kunnen we terugvallen op jaren ervaring. Zelfs al hebben we vele mensen rondom ons die ons helpen, we blijven op zich een kleine organisatie. En dat geldt ook voor de twee revalidatiecentra die we steunen. Dat vergt een constant bewaken van hoe we relevant kunnen blijven. Blijven kennis delen en verjongen is enorm belangrijk, en … niet zo eenvoudig. Hier in België zetten we verder in op het steeds aantrekken van nieuwe vrijwilligers, zowel voor onze Noord- als Zuidwerking.
Wat de toekomst brengt, werd mooi verwoord door Els Hertogen, directeur van 11.11.11, tijdens de week van de vierde pijler vorig jaar: "Er bestaat niet één blauwdruk om internationale solidariteit in te vullen. Er zijn onnoemelijk veel manieren om actie te ondernemen, lokaal en internationaal, en iedereen heeft hier een rol in te spelen; sterke overheden, economische actoren, burgers en een dynamisch middenveld. En wereldwijd zijn er al talloze initiatieven die internationale solidariteit in de praktijk brengen". Wij maken deel uit van die solidariteit, en onze toekomstplannen zijn om die reis verder te zetten. Om onze rol te blijven spelen. Echte verandering vertrekt vaak van onderuit. En ook al doen we dat op een kleine schaal, we hebben er over al die jaren al honderden kinderen en jongeren mee geholpen.”