Het lijkt ons nuttig om af en toe stil te staan bij het grotere verhaal, daarom gaan we dit keer in op het gezondheidssysteem in Peru en de impact die dat heeft op ons project. Het grootste deel van de gezondheidszorg in Peru wordt voorzien door het Ministerie van Gezondheid (MINSA), dat 60% van de bevolking zou moeten bedienen, voornamelijk het armste deel (Jammer genoeg is het niet zo dat omdat er toegang is dat iedereen een soort ziekteverzekering heeft; heel veel van onze patiënten hebben vaak geen dekking en moeten we nog helpen om zich aan te sluiten). Daarnaast bestaat EsSalud als een vorm van sociale zekerheid waarbij werknemers een deel van hun loon afstaan om zichzelf en hun familie te voorzien van gezondheidszorg en pensioensparen. Zo’n 30% van de bevolking geniet van deze vorm van sociale zekerheid. De overblijvende 10% van de diensten worden voorzien door een doolhof van private verzekeraars, speciale voorzieningen voor het leger en politie, het middenveld en NGO’s. Elk van deze entiteiten heeft zijn eigen financieringsmechanismen, ziekenhuizen en centra.
Er bestaan echter nog steeds grote verschillen in de gezondheidsstatus tussen arm en rijk. Kindersterfte, infectieziekten en ook handicaps komen vaker voor bij de armere lagen van de bevolking die meer blootgesteld zijn aan de risicofactoren en minder toegang hebben tot de betere EsSalud of private diensten. Daarnaast is er een ongelijke geografische spreiding van voorzieningen en gezondheidswerkers met Lima en de kust als de meest ontwikkelde regio’s in vergelijking met het Andesgebergte en Amazonegebied. Voor een deel komt dit uiteraard door de moeilijke bereikbaarheid maar daarnaast draagt ook emigratie van gezondheidswerkers naar de kuststreek of het buitenland bij tot de moeilijkheden in deze regio’s.
Wat betekent dit voor Wasi Esperanza en Tumbador? Als kleine NGO die zich richt op een specifieke zorg en doelgroep die vaak naast dit systeem valt, heeft ons project enerzijds de taak om de problemen die gepaard gaan met kinderen met een handicap aan het licht te brengen door middel van sensibiliseringsacties en het aanbieden van een zorgmodel dat tegemoetkomt aan de noden. Anderzijds moet de focus van Wasi Esperanza ook liggen op het niveau van het gezondheidssysteem waar het project kan worden vertaald naar bredere projecten met een groter bereik. Met slechts 12% van de personen met een handicap die toegang hebben tot revalidatie en slechts 48.6% van kinderen met een handicap die naar school gaan zijn er grote uitdagingen. Als Tumbador meer dan een druppel op een hete plaat wil zijn moet er dus dialoog en samenwerking zijn met de andere actoren in de gezondheidszorg.
