“Het project dat blijft verbazen”, zo begint Siebrig, die niet meer voor Tumbador in Guatemala was maar het project nog wel regelmatig bezocht, haar verslagje. “Eind juli was ik voor de voorlopig laatste keer op bezoek in San Rafael pie de la Cuesta, het dorpje aan de voet van de berg met de immer vriendelijke mensen. Ik heb inmiddels weer voet in Europa gezet en heb na 2 jaar besloten voorlopig niet meer terug te gaan.
Iedere keer als ik het project bezoek verwonder ik mij over hoe het project gegroeid is en hoeveel dingen er weer veranderd zijn. Het aantal kinderen voor het speciaal onderwijs blijft groeien en ook het rooster voor de kiné is nog altijd vol. De therapeuten mogen tegenwoordig kinderen weigeren als ze te laat of niet op de therapie komen maar moeten deze uren dan geven aan andere kinderen die wel hun therapieafspraken nakomen om te vermijden dat ze soms de halve morgen geen werk hebben. Op deze manier hopen ze de ouders te stimuleren toch te blijven komen naar de therapie. Er wordt nog altijd dagelijks een gezond tussendoortje bereid en de kinderen krijgen 2 keer per week kookles. Ook de lessen lichamelijk opvoeding blijven doorgaan. En om het centrum eventjes te verlaten geven ze de lessen tegenwoordig buiten in ´el campo´. Een paar leraressen zijn gestopt maar ze hebben snel weer nieuwe gevonden. Er zijn momenteel 16 lokale personen aan het werk in het project!
Helaas is niet altijd alles goed nieuws. Er was bijvoorbeeld een kindje dat geboren was met één blind oog. Dat kwam in het revalidatiecentrum en bleek nu ook aan het goede oog problemen te hebben. Ze hebben het kindje meegenomen voor allerlei onderzoeken, geld in geinvesteerd totdat bleek dat de moeder 2 jaar terug ook al bij de dokters was geweest. Haar zoontje had een infectie in het oog en moest verder onderzoek laten doe, iets wat ze niet heeft gedaan. Resultaat: het jongetje is nu ook zijn goede oog kwijt terwijl het makkelijk verholpen had kunnen worden. Triest… maar het gebeurt helaas en het zal blijven gebeuren.
In ieder geval weten we dat Lidia, Merlin, Rafael, Martita en alle andere medewerkers er alles aan zullen doen om zoveel mogelijk kinderen met een handicap te blijven helpen en hun de kansen te geven die ze verdienen. Ik zal voorlopig even niet meer terugkeren maar draag het project voor altijd in mijn hart.”