Agnes Leys, die ondertussen terug in België is, vertelt over het busje dat ze wekelijks moest nemen naar Chilcas om patiënten te behandelen.
Van week tot week zijn die ritjes met de combi van Señor Julio telkens weer een avontuur.
We waren vorige week pas vertrokken uit San Miguel, tussen 5 en 6 uur 's morgens, het is donker, koud en het regent. Plots breekt de uitlaatpijp af - een geval van twee à drie meter. Geen probleem: ook zonder uitlaatpijp kan de combi rijden. Maar vermits al de ramen dicht zijn wegens de koude wordt langzaam maar zeker de lucht in de combi verzadigd aan CO. We zijn de CO-vergiftiging nabij , dan maar alle ramen open en bibberen van de kou. We komen wel heelhuids en levend aan in Chilcas. De terugrit verloopt in dezelfde omstandigheden, we zetten ons zoveel mogelijk vooraan, daar is de lucht nog min of meer van kwaliteit, zuivere berglucht!
Af en toe heeft de combi ook andere problemen. Nadat we al verdachte geurtjes opgemerkt hadden, stopt onze auto aan een miniwaterval en gooit de chauffeur handenvol water op de remmen. Daarna rijden we vol vertrouwen verder door berg en dal - de vraag is met of zonder remmen. Bij het volgende dorpje zijn we meer dan een halfuur gestopt, we waren die dag de enige passagiers. De chauffeur was spoorloos verdwenen, na ongeveer een halfuur was ons geduld op en hebben we eventjes met de claxon gespeeld. Het resultaat was positief, vijf minuten later waren we weer onderweg. Geduld is een mooie deugd!
Enkele weken later dachten we dat hetzelfde scenario zich herhaalde. Ditmaal zat de combi barstensvol, aan een klein riviertje gekomen stopte de chauffeur, stapte uit. Nee, ditmaal waren het niet de remblokken maar wel "la cabeza" van de chauffeur, hij gooide handenvol water over zijn hoofd tot zijn haar kletsnat was, en... daar gaan we weer. Er is echt niks aan de hand, beter een koude douche dan in slaap vallen achter het stuur. En zo kwamen we ook dit keer veilig aan in San Miguel.
