“Soms is taal niet uitgevonden om een ervaring te kunnen omschrijven. Desalniettemin doe ik een bescheiden poging om mijn dankbaarheid en mijn gevoel als ik op het afgelopen jaar terugkijk, neer te pennen.
Ik zal wel niet de eerste zijn die zich zo dankbaar voelt om de kansen die ik heb gekregen.
Aan Wasi Esperanza: ik kijk met grote bewondering naar het werk dat jullie elke dag neerzetten.
Het teamwerk doet ons ver geraken, en mijn hart is zo dankbaar dat ik er een deel heb van kunnen uitmaken. Het was een eer om mee te mogen op de golf van onuitputtelijke energie die nooit uitdooft, en dit alles elke dag opnieuw voor de kindjes en hun families. De families waarvan ik de kinderen en hun ouders, zussen, broers, … in mijn hart heb gesloten. Jullie liefde, gastvrijheid en glimlach verwarmde elke dag mijn hart (alsof de zon dat niet al genoeg deed).
In Wasi werken is geen enkele dag een opdracht geweest. Ik heb alles te danken aan de collega’s die stukje bij beetje dichte vrienden werden, en op die manier ook familie. Dank jullie wel om de mooiste personen te zijn, zowel tijdens als buiten de werkuren. Dank jullie wel om me in jullie hart te laten, in jullie families en om samen de gekste, geweldigste, moeilijkste en beste momenten te beleven. Het werk is nooit af, noch heb ik het gevoel dat mijn deel erop zit bij jullie. Maar soms moet er afscheid genomen worden, ook al kwam dit nu duidelijk te vroeg. Laten we niet vergeten dat wanneer afscheid nemen zwaar valt, dit altijd een grote liefde impliceert.
Aan Tumbador: hoe al dit bovenstaande niet zou bestaan zonder jullie. Jullie hebben me de kans gegeven om de wereld meer te leren kennen
door mij in Peru te laten doen wat ik zo graag doe: werken met kindjes in hun revalidatie. Het heeft al mijn verwachtingen (als die überhaupt al bestonden) overtroffen. Natuurlijk was niet elke dag makkelijk of mooi. Maar dat is het nooit, ook niet aan de andere kant van de wereld en dit is voor mij steeds een belangrijke basisgedachte. Maar ik ben gegroeid en dat heb ik ook aan júllie te danken. En dan nog niet in het minst -en waarschijnlijk in naam van iedereen- : dank voor jullie jarenlange, intensieve, onvoorwaardelijke inzet voor Wasi Esperanza. Laat me dit dan met een voldaan hart ‘een begin’ noemen in plaats van ‘een einde’. En een welgemeende ‘to be continued…’”
Lieve groetjes, Jozefien Degraeve
Net voor Jozefien Degraeve op het vliegtuig stapte na een jaar in Ayacucho schreef ze op haar social media een heel mooi en emotioneel stukje tekst, dat we ook met jullie mogen delen…
"Hoe moet je uitleggen welk gevoel een stad je kan geven? Een plaats waar je gegroeid bent, hebt geleerd dat afscheid nemen deel kan zijn van geluk, en dus impliceert dat je de mooiste vorm van liefde hebt mogen kennen. 't Zijn de lichtjes die elke avond schijnen, en het mooist van al vanop grote afstand, want de warmte die het uitstraalt, mijmert over elke connectie, elke vriend (dus familie), elke band met een kindje - de mama's en papa's - je werk en je thuis, elke ervaring, elk moment dat je samen of alleen was, elke huayno en elke keer dat je danste, alles waar je uit geleerd hebt, alles wat je hebt moeten (of liever: mogen en kunnen) verwerken, al de liefde die je hebt gevoeld van mensen die veel voor je betekenen.
Omringd door de allermooiste warmste mensen, heb ik in het kleurrijkste land geleefd en mijn hart achtergelaten in Ayacucho.”
