Onze voorzitter Stefan Hertling vertelt... “Afgelopen zomer ben ik samen met mijn gezin afgereisd naar Peru. Hoewel het onze zomervakantie was, konden we natuurlijk Wasi Esperanza in Ayacucho niet links laten liggen. We hebben een vijftal dagen doorgebracht in Ayacucho alvorens we onze rondreis in het prachtige land aanvatten. Tijdens die dagen heb ik heel wat vergaderingen gehad, maar ook ontspannende activiteiten met het personeel van het centrum. Het zou me te ver brengen om van dit alles verslag te doen, maar er zijn twee ervaringen die ik graag met jullie wil delen.
We streven ernaar dat de ouders van patiënten zich verenigen in een oudervereniging om op die manier niet alleen een stem te hebben binnen Wasi Esperanza, maar ook daarbuiten naar bijvoorbeeld het stadsbestuur toe. De ouders zijn zeer dankbaar voor wat het centrum al voor hen heeft betekend. In een gesprek met een van die ouders was er een getuigenis die me zeer heeft geraakt en ontroerd. Een moeder vertelde me dat ze na de geboorte van haar dochter helemaal geïsoleerd geraakte. Familie, vrienden, buren en kennissen lieten haar allemaal links liggen omdat ze geloven dat het krijgen van een kind met handicap een straf is of dat de handicap overdraagbaar zou zijn… Zeer schrijnend! Maar het lichtpunt voor de mama en haar dochter was dat ze via Wasi Esperanza opnieuw “familie” heeft: het personeel, de andere kinderen, de ouders, onze vrijwilligers vormen samen een nieuwe thuis!
Wasi Esperanza zit geregeld samen met verschillende afgevaardigden van allerlei instanties die ook te maken hebben met de problematiek van personen met een handicap: instituten uit de gezondheidszorg, het bestuur op niveau van stad en provincie en allerlei belangenorganisaties. De bedoeling is te bekijken hoe ze elkaar samen kunnen versterken in het voordeel van personen met een handicap. Het deed me deugd om te zien dat die afgevaardigden er samen iets van willen maken in een context die verre van ideaal is. Zij loofden allemaal het goede werk dat door het centrum wordt verricht. Op het einde van de vergadering vroeg ik hun hoe zij de positie van personen met een handicap op vlak van gezondheid en in de maatschappij zien evolueren en hoe de evolutie verloopt van de middelen die er nodig zijn om hen te helpen. Iedereen zag over de hele lijn verbetering en verwachtte ook dat die trend zich zal doorzetten, zij het stapje voor stapje. Het optimisme (vanuit de realiteit gesteund) deed me deugd.
Ons bezoek daar heeft voor veel energie gezorgd om me te blijven inzetten. En op de vraag “Papa, waarom moet je alweer voor Tumbador vergaderen?” hoef ik niet meer te antwoorden :-).”