Semi Virtuele Therapie

Alejandra is een 9-jarig meisje. Ze woont in het dorp Simaribe (5 à 6 uur rijden tot in Ayacucho). Zij vertrekt met haar mama om 4u ‘s nachts voor de therapie afspraak om 10u. Om naar huis terug te keren moeten ze ten laatste om 2 uur 's middags vertrekken uit het revalidatiecentrum: de weg naar huis is vrij gevaarlijk, het “wegdek” is voor een groot deel beschadigd door de vele regens in het gebied (risico op aardverschuivingen), er zijn altijd werken aan de weg (dan wordt de weg tijdelijk afgesloten).

Voor Alejandra en haar familie is naar therapie komen niet alleen duur (vóór de pandemie kostte een enkele rit haar 50 tot 80 soles om naar de therapie te komen, maar tijdens en na de pandemie stegen de kosten tot 200 soles), het houdt risico’s in, en ze mist een volledige dag school (tot frustratie van haar leraar die dit niet begrijpt).

De therapie in het revalidatiecentrum heeft ze stopgezet. Ondanks videogesprekken, en met materiaal dat haar werd toegestuurd, werd er niet veel vooruitgang meer geboekt.

We begonnen Semi Virtuele Therapie met haar. In de loop van februari hebben we haar toestand beoordeeld en doelstellingen bepaald. Ook hebben we haar familie de SVP werkwijze uitgelegd. We hebben er ook op gewezen dat vooruitgang in grote mate van hen zal afhangen. Haar ouders zijn jong en zeer gemotiveerd en hebben het voorstel aanvaard.

Sinds maart komt Alejandra de ene week naar het revalidatiecentrum, de andere week “virtueel”, d.i. ze oefent thuis. Haar ouders sturen video's van de oefeningen die ze thuis doet. Haar Wasi-therapeut kan zien hoe haar ATP's (enkel-voetortheses) zijn en past, indien nodig, de oefeningen aan. Bijkomend: zo mist Alejandra minder school.

Het voordeel met dit gezin is dat zij als jonge ouders weten hoe zij een smartphone moeten gebruiken, en video's kunnen versturen. Ze wonen in een gebied waar er internetbereik is.  Alejandra's familie vroeg in ‘t verleden therapie aan, maar ze stelden  het soms maanden uit omdat hun geld op was. Door de nieuwe manier van werken kost het minder om haar af en toe naar het Wasi revalidatiecentrum te brengen, en hebben ze meer tijd om geld in te zamelen.

Er zijn soortgelijke gevallen, maar niet alle ouders hebben de “gunstige” omstandigheden voor deze SVP-aanpak. We moeten de ouders thuis bezoeken, om hen te leren hun smartphone te gebruiken voor videogesprekken, om te bepalen in welke ruimte van het huis het best de therapie oefeningen kunnen gebeuren. Deze bezoeken vergen bij de opstart van de SVP meer tijd en moeten soms herhaald worden (bij problemen). Maar SVP heeft op langere termijn zeker voordelen bij een aantal ouders/patiënten, en voor de therapeuten die tijd krijgen om nieuwe patiënten in het revalidatiecentrum te helpen!

Voor Wasi Esperanza betekent dit soms wel extra uitgaven bij de opstart: verplaatsingskosten voor de huisbezoeken, therapiemateriaal dat thuis kan gebruikt worden, ... Hiervoor proberen zowel Wasi als Tumbador subsidie aanvragen in te dienen.