Zoals je al eerder kon lezen, trok in september een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Vorige keer konden jullie lezen over patiënten die per taxi (voor een zak appelsienen) tot bij het centrum gebracht werden. Deze keer nemen we u mee tot bij de patiënt.
De kinesist van San Miguel heeft periodiek een consultatiemoment in de Postas (=gezondheidscentrum) van de nabijgelegen gehuchten rond San Miguel. Hierdoor bereiken we ook patiënten die niet bij het centrum geraken. Voor heel gemotiveerde patiënten wordt zelfs nog een extra inspanning gedaan. Zo bezoeken we Eder Keny op school in Ccarhuapampa . In samenspraak met de directie en leerkracht mogen we Eder tijdens de les behandelen en krijgen we het bureau van de directeur ter beschikking. Dit bespaart Eder een inspannende tocht naar de Posta en zo mist hij zo weinig mogelijk les.
Na enkele turbulente maanden waarin er problemen waren in de samenwerking met de lokale organisatie in Ayacucho en San Miguel is de rust nu teruggekeerd. In de vorige Telegram kon je al lezen dat er een tijdelijk systeem op poten was gezet om de patiënten zo continu mogelijk naar de therapie te laten komen. Ondertussen kunnen we met veel vreugde melden dat we sinds 1 april 2013 een nieuwe partnerorganisatie hebben: ‘Asociacion Centro de rehabilitación para las personas con discapacidad Wasi Esperanza’, kortweg:“WASI ESPERANZA”.
Met de komst van Katrien en Katrijn is de rust in Ayacucho een beetje weergekeerd. Zij hebben ondertussen hun plekje in het project gevonden maar misschien is een kleine verduidelijking van de gebeurtenissen wel op zijn plaats. Begin december ben ik, Emilie Wouters, in Ayacucho aangekomen met de doelstelling om de communicatie tussen België en Peru verder te versterken en bepaalde afspraken die we gemaakt hadden tijdens onze missie in september 2012 wat meer kracht bij te zetten. Ik kwam jammer genoeg aan in een kleine wervelstorm. Zoals jullie wel al weten had het team een auto-ongeluk gehad tijdens een activiteit van het centrum en waren ze dat nog aan het verwerken. Alleen merkte ik snel dat er meer aan de hand was en dat het beheer niet vlot verliep. Dit moest uitgeklaard worden en dus werd een serieus gesprek aangeknoopt met Perci, de regionale coördinator en voorzitter van de lokale vzw. De conclusie uit dit gesprek was dat we de samenwerking met hem stopzetten. 
Ondertussen gingen we op zoek naar een tussentijdse oplossing om het werk verder te kunnen zetten. De revalidatiecentra (Ayacucho en San Miguel) en dagopvang hebben we 2 weken moeten sluiten. In die periode zijn er heel wat communicaties over en weer tussen Ayacucho en België geweest om de situatie wat uit te klaren. Tumbador heeft momenteel een interim situatie opgezet zodat de werking wel weer verder kan en dus zijn de revalidatiecentra en de dagopvang weer operationeel. Tijdens deze interim-periode zijn er 2 coördinatoren aangesteld: Angela, directiemedewerkster van Mama Alice (bevriende Nederlandse NGO) die ons in deze crisisperiode een handje komt helpen op administratief gebied (boekhouding, organisatie, personeelsbeleid,…) en ik (Emilie) die dus langer in Ayacucho blijf om deze moeilijke periode te kunnen overbruggen. Mijn taak bestaat er momenteel vooral in de—onder meer financiële—eindverantwoordelijke te zijn en een nieuwe stevige organisatie uit te werken waar alle belanghebbenden een klankbord hebben. We zijn ook op zoek naar een sterke nieuwe coördinator die ons project voor de patiënten een nieuwe boost kan geven. Mocht dit alles jullie overdonderen en bezorgd maken, kunnen jullie mij voor verduidelijking contacteren op het emailadres:
Voor diegenen die het zich nog herinneren: afgelopen zomer trokken we voor twee weken met vijf Sint Jozef collega’s richting Ayacucho om ons steentje bij te dragen in project Kuskanchik. Terug thuis speelden we snel met het idee om voor een langere periode terug te keren… En ja… snel werd de knoop doorgehakt en nu zitten we hier met z’n twee terug! Ondertussen is er nu één week gepasseerd. Bij onze aankomst werden we goed ontvangen door Tumbador-kine Emilie. De eerste dagen hebben we wat kunnen acclimatiseren en konden we meegenieten van het Peruviaanse carnaval. Leuk om zien en horen, de ene parade na de andere! De kinderen bekogelen elkaar, en ons, met waterballonnen en vervolgens zijn er madammekes die je dan bedelven onder het talkpoeder, van een ontvangst gesproken!
Donderdag en vrijdag hebben we meegedraaid in het project hier in Ayacucho, zowel in de Albergue (dagopvangcentrum) als in het revalidatiecentrum. Het voelt al verbazend vertrouwd aan met de kinderen. Een aantal nieuwe kids, maar ook veel bekende gezichten. Zo ook Christobel, een jongen van 12 jaar die we deze zomer al eens op huisbezoek zagen, en die nu net in de Albergue gestart is. Het eten geven verliep bij hem niet zo vlot en dus gingen we al meteen aan de slag om zijn voedingssituatie te verbeteren. Aanpassing van de zithouding en van de consistentie van het eten had het gewenste effect! Jammer genoeg heeft de blender ondertussen zijn geest gegeven. Bij deze daarom een warme oproep voor een 2de hands staafmixer (
Na een verblijf van 1 jaar als vrijwillige kinesiste in Ayacucho en na een terugkeer van twee weken in september, trekt Emilie begin december terug Peru-waarts. Deze keer verblijft ze er drie maanden, tot eind februari. Ze zal overkoepelend werken zowel voor het project in San Miguel als dat in Ayacucho.
Zij draagt er verder zorg voor de kiemen die gezaaid zijn in september tijdens het bezoek van onze delegatie aan Peru. Verschillende initiatieven die toen zijn opgestart verdienen extra aandacht. En door een kracht ter plaatse verloopt de communicatie eens zo snel.
Delegatie Tumbador vzw trok naar Peru:
Zoals aangekondigd in de vorige Telegram trok er in september een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Twee weken lang voerden ze er inspirerende gesprekken, zowel met het personeel ter plaatse als met lokale organisaties die een link hebben met personen met een handicap. Met al die informatie gaat de Zuid-werkgroep de komende tijd aan de slag.
De volgende maanden zullen we hierover verder verslag uitbrengen, maar nu al iets over de soms “uitdagende” manier om bij patiënten te geraken. Patiënten die niet op eigen kracht in het revalidatiecentrum geraken worden per mototaxi opgehaald. Indien nodig neemt Tumbador de kosten op zich. Anders wordt er al eens in natura betaald: een ritje voor een zak appelsienen!
Op onze Meet & Greet hadden we het er al over: af en toe heb je als organisatie tegenslag. Midden november zou er een ontmoeting plaatsvinden tussen enkele kinderen met een handicap, hun ouders en personeel van onze projecten Ayacucho en San Miguel. Ze zaten alle 18 samen in een busje dat helaas onderweg naar San Miguel een ongeval had. De eerste dagen na het ongeval was het moeilijk een volledig beeld te hebben, maar al snel bleek dat er niemand zwaargewond of overleden was.
Tot op vandaag hebben enkele ouders en personeelsleden nog kwetsuren die nog verder moeten genezen. De kinderen hebben wonder boven wonder niets. Al bij al valt de eindbalans nog mee. Dit had veel erger kunnen zijn. Het centrum zelf is natuurlijk niet op volle toeren kunnen blijven draaien, maar is ondertussen weer operationeel. Vanuit België hebben we alvast morele steun gegeven en een noodfonds ter beschikking gesteld, onder meer ook om de tijd te overbruggen tussen alle betalingen en de (eventuele) tussenkomst van de verzekering. Onze projectcoördinator en vrijwilliger ter plaatse hebben allebei een fantastische rol gespeeld om de ganse nasleep in goede banen te leiden, en we bedanken hen daarvoor van harte. We wensen iedereen nog sterkte voor het verder herstel!
Zoals aangekondigd in de vorige Telegram trok er vorige maand een delegatie van drie personen naar het revalidatiecentrum in Ayacucho en het centrum in San Miguel. Twee weken lang voerden ze er inspirerende gesprekken, zowel met het personeel ter plaatse als met lokale organisaties die een link hebben met personen met een handicap. Met al die informatie gaat de Zuid-werkgroep de komende tijd aan de slag. De volgende maanden zullen we hierover verder verslag uitbrengen, maar nu al iets over de Oudervergadering in Ayacucho
Woensdag 19 september, 16u., de oudervergadering staat op de agenda. De ouders van de patiënten uit het revalidatiecentrum worden drie à vier keer per jaar bijeengeroepen in de lokalen van Kuskanchik. Deze keer staat als belangrijkste agendapunt de verkiezing van de nieuwe raad van bestuur aangekondigd.
De opkomst onder de ouders is groot: een dertigtal en papa’s. Allemaal hebben ze één ding gemeen: het zijn ouders van een kind met een handicap dat op revalidatie komt in het centrum van Kuskanchik.
Perci, de coördinator van het revalidatiecentrum, leidt de vergadering en start met enkele algemene informatieve punten. De aanwezigen zijn echter te passief naar zijn zin en hij roept de hulp in van Milagros, de stagiair-sociaal assistente. Ze tovert enkele gymnastiekoefeningen uit haar hoed: allemaal even rechtstaan, elkaars schouders masseren, een paar stappen naar voor en naar achteren…het levert ludieke foto’s op, nog versterkt door de aanwezigheid van die enkele reuze-Belgen die ertussen staan. Maar het werkt, de groep is wakker.
De verkiezing gaat van start. Wie wordt de volgende raad van bestuur? Niemand stelt zichzelf voor, men stelt elkaar voor. Vervolgens wordt er met handopsteking beslist of er een meerderheid is om deze persoon tot voorzitter, penningmeester of iets anders te benoemen. In hun enthousiasme vergeten de ouders achteraf soms te vragen of de verkozene zelf akkoord gaat met haar of zijn verkiezing. Maar het lukt, een zestal afgevaardigden wordt verkozen.
De kersverse raad van bestuur wordt meteen opgevorderd voor een officieel fotomoment. Elke verkozene dankt haar kiezers en stelt zichzelf even kort voor in zijn nieuwe functie. Eén voor één klinken ze zeer geëngageerd. Enkelen verwijzen in hun toespraak uitdrukkelijk naar hun motivatie: “Wij doen het toch allemaal voor onze kinderen, nietwaar?”.
Na de verkiezing loopt de algemene vergadering op zijn einde. In de uitlopers van de vergadering gaat er nog één hand omhoog. De mama richt een uitgebreid dankwoord aan Maarten, de Belgische vrijwilliger van het afgelopen jaar en daarnaast ook aan Tumbador zelf. Anderen knikken instemmend of voegen zelf een eigen dankwoordje toe. Wat ons plezier doet: Tumbador vzw doet goed werk, zo blijkt uit hun getuigenissen.
Enkele dagen later komen twee ouders opnieuw naar het centrum en overhandigen ons een cadeau. De oudervergadering heeft geld samengelegd voor een zilveren schaal en een artisanaal geweven doek, “voor op het bureau van Tumbador in België”. We kunnen het niet over ons hart krijgen om te zeggen dat er geen fysiek bureau van Tumbador in België bestaat…. Dat neemt echter niet weg dat de twee cadeaus een ereplaats krijgen. U kunt ze voortaan bewonderen op elke Tumbadorbenefiet. Samen met de foto van de raad van bestuur van de oudervergadering die ernaast zal prijken. Een dankjewel van de ouders aan elk van jullie!
Agnes Leys, die ondertussen terug in België is, vertelt over het busje dat ze wekelijks moest nemen naar Chilcas om patiënten te behandelen.
Van week tot week zijn die ritjes met de combi van Señor Julio telkens weer een avontuur.
We waren vorige week pas vertrokken uit San Miguel, tussen 5 en 6 uur 's morgens, het is donker, koud en het regent. Plots breekt de uitlaatpijp af - een geval van twee à drie meter. Geen probleem: ook zonder uitlaatpijp kan de combi rijden. Maar vermits al de ramen dicht zijn wegens de koude wordt langzaam maar zeker de lucht in de combi verzadigd aan CO. We zijn de CO-vergiftiging nabij , dan maar alle ramen open en bibberen van de kou. We komen wel heelhuids en levend aan in Chilcas. De terugrit verloopt in dezelfde omstandigheden, we zetten ons zoveel mogelijk vooraan, daar is de lucht nog min of meer van kwaliteit, zuivere berglucht!
Af en toe heeft de combi ook andere problemen. Nadat we al verdachte geurtjes opgemerkt hadden, stopt onze auto aan een miniwaterval en gooit de chauffeur handenvol water op de remmen. Daarna rijden we vol vertrouwen verder door berg en dal - de vraag is met of zonder remmen. Bij het volgende dorpje zijn we meer dan een halfuur gestopt, we waren die dag de enige passagiers. De chauffeur was spoorloos verdwenen, na ongeveer een halfuur was ons geduld op en hebben we eventjes met de claxon gespeeld. Het resultaat was positief, vijf minuten later waren we weer onderweg. Geduld is een mooie deugd!
Enkele weken later dachten we dat hetzelfde scenario zich herhaalde. Ditmaal zat de combi barstensvol, aan een klein riviertje gekomen stopte de chauffeur, stapte uit. Nee, ditmaal waren het niet de remblokken maar wel "la cabeza" van de chauffeur, hij gooide handenvol water over zijn hoofd tot zijn haar kletsnat was, en... daar gaan we weer. Er is echt niks aan de hand, beter een koude douche dan in slaap vallen achter het stuur. En zo kwamen we ook dit keer veilig aan in San Miguel.
In San Rafael gaat alles zijn gangetje. De afsluiting van het schooljaar komt eraan en ook de voorbereidingen van de jaarlijkse radiomarathon draaien op volle toeren. Op 20 oktober zal ‘Los Angeles Gissel’ tijdens de jaarlijkse feestweek weer even in de spotlights staan en hopelijk komt ook dit jaar weer heel wat geld voor het project in het laatje!
De dag van de familie werd gevierd bij de zwembaden in de buurt van het centrum. Ouders, broers, zussen en grootouders waren uitgenodigd om spelletjes te komen spelen en gezellig samen te zijn. En in Guatemala natuurlijk geen feest zonder lekker eten dus was er eveneens voor een heerlijke maaltijd gezorgd!
Op 1 oktober was het dan de dag van het kind. Op die dag worden alle kinderen altijd even extra in de bloemetjes gezet. Dus ook kinderen met een beperking. Met cadeautjes, piñatas en pastel werd deze dag een groot succes!
In het centrum gaat het ondertussen erg goed: het aantal kinderen blijft groeien. En het centrum dat eerst bestond uit één grote ruimte is nu opgedeeld in verscheidene lokalen. Er wordt inmiddels naast onderwijs en kiné ook logopedie en ergotherapie gegeven. Daarnaast is er een psychologe aanwezig die ook het nodige werk verricht. Momenteel komen er zo’n 105 kindjes wekelijks het centrum bezoeken. Vergaderingen met de ouders, die iedere 3 maand plaats vinden kosten dan ook de enige organisatie om iedereen samen in een geschikte ruimte te krijgen. Het centrum begint bijna uit z’n voegen te barsten….