Hallo, ik ben Bart en vertrek binnenkort (2 september) naar Peru! Ik ben een 25-jarige Dendermondenaar en heb 'Revalidatiewetenschappen en kinesitherapie' gestudeerd in het Gentse. Daarnaast engageer ik mij al enkele jaren voor het rugbyteam van de Universiteit Gent en hou ik van natuurwandelingen en vogels spotten.

Dat ik nu naar Peru vertrek als vrijwilliger om kinderen te helpen is geen toeval. De vorige twee jaren vertrok ik al naar Kameroen (bouwproject + animatie/revalidatie kinderen) en de Filipijnen (ecologisch bouwproject), allebei 1 maand lang, om daar mijn steentje bij te dragen. Ook gaf ik hier in België watergewenning aan kinderen met een beperking en bracht rugbyvaardigheden aan als trainer voor kinderen onder 8 jaar. Naast kinesitherapie is één van mijn vele uitdagingen in Wasi Esperanza om groepstherapie en groepsactiviteiten te organiseren via sport en spel. Ook ga ik proberen om naast mijn werk in Wasi Esperanza rugbyinitiaties te geven aan de kinderen/jongeren in Ayacucho. Ik kijk er ongelooflijk naar uit om mij helemaal te laten opgaan in het werk dat mij te wachten staat. Tot hoors!

Dames en heren…….Circus in Wasi Esperanza!

Woensdag 22 april 2015 kwam Anne en zijn 2 lieftallige assistenten van de Nederlandse organisatie proniños die ondersteuning in scholen geeft naar Wasi Esperanza. De kinderen werden opgesplitst in 2 groepen. In de voormiddag kwamen de kleine kindjes aan de beurt, in de namiddag de iets grotere kinderen. Voor elke groep had Anne een aparte circus-show voorbereid. Ondanks dat Anne de taal niet sprak, waren de kinderen allemaal laaiend enthousiast door zijn charisma en uitstraling. In de voormiddag waren voornamelijk kinderen met een zware motorische beperking aanwezig waardoor het moeilijk was voor hen om de trucjes zelf uit te voeren. Maar toch werden de trucjes op een heel simpele manier aangereikt dat ook zij plezier konden beleven aan het uitvoeren van de trucjes, mits enige begeleiding van een ouder. Veel trucjes waren ook partneroefeningen, wat leuk was omdat zo de band tussen ouder en kind versterkt kan worden. Er was veel materiaal ter beschikking. De kinderen konden ook kiezen of ze nieuw materiaal wilden uit proberen of nog even met het vorig materiaal wilden blijven oefenen. De trucjes gingen van gooien met balletjes of doekjes tot de Chinese borden. Voor elk wat wils dus. Op het einde van de voormiddag haalde Anne alle trucs uit de kast en deed hij nog een aantal hele moeilijke trucs. In de namiddag waren de grotere kinderen aan de beurt. Deze kinderen hadden niet zo’n grote fysieke beperking waardoor ze wel klaar waren voor het zwaardere circuswerk. Er werden zelfs menselijke piramides gebouwd! De kinderen voelden zich echte circusartiesten.

Namens de kinderen en het team van Wasi Esperanza, dankjewel Anne en co voor deze geweldige dag vol verbazing en plezier! De zaterdag erna werd deze superdag nog eens overgedaan voor onze kindjes in San Miguel, met alweer veel blije gezichtjes als resultaat.

In onze vorige case story (Guatemala: De kinderen van Asociación Gissel) gingen we dieper in op het systeem van de gezondheidszorg in Peru. Nu tonen we waar we soms tegenop boksen, n.a.v. het verhaal van de 3-jarige Jeanpier. Ellen vertelt:

“Jeanpier is 3 jaar en de tweelingbroer van Jeanpol. Ze wonen samen met hun mama, papa en oma in een huisje buiten het centrum van Ayacucho. Bijna een jaar geleden is mama met haar zoon naar Wasi Esperanza gekomen met de vraag om therapie te krijgen omdat haar zoon niet kon stappen. Na de evaluatie zagen we dat zijn motoriek in het algemeen vertraagd was en zijn we beginnen zoeken naar de eventuele oorzaak. Jeanpier heeft geen medische diagnose, maar wij zagen hem met zijn broertje en opa elke week in de wachtzaal en zijn zo uitgekomen bij neurofibrimatose als mogelijke diagnose. Dat is een erfelijke aandoening die huid, bind- en zenuwweefsels aantast. De ziekte staat gekend voor zijn café–au–lait vlekjes die je over heel het lichaam kan vinden en de vaak typische gezichten, deformaties van botten, leer- en gedragstoornissen en een achterstand in de ontwikkeling. Ook de dokters van Mision USA, waar we geregeld mee samenwerken, dachten dat we wel eens gelijk konden hebben. Wat Jeanpol heeft is een deformatie van zijn onderbeen: de 2 botten van zijn linkerbeen groeien als een banaan naar binnen. Dit was in eerste instante nier erg zichtbaar, maar toen Jeanpier begon te lopen (dankzij onze goede therapie ?) zijn de botten meer gewicht beginnen dragen en is de deformatie vergroot.

“Ik ben Lore, 24 jaar en afkomstig uit Boechout. Ik ben afgestudeerd als kinesitherapeut en doe er nog een jaartje bij om mij te verdiepen in de revalidatie bij kinderen. Op 1 juni ruil ik mijn Leuvens studentenleven in voor een jaar vrijwilligerswerk in Peru. Daar ga ik aan de slag in de revalidatiecentra ondersteund door Tumbador.
Dat ik graag met kinderen en jongeren werk, weet ik uit ervaring als jeugdleidster bij Kena, een vzw die kampen organiseert in een prachtig domein in Limburg. Een van mijn grotere passies is muziek spelen. Ik speel klarinet en basklarinet en hoop daar na een jaartje rust nog even enthousiast mee verder te gaan. Een andere passie is ropeskipping, de sport die ik een tijdje heb beoefend en nu met veel plezier aanleer aan beginners. Misschien pak ik in Peru ook nog eens een touwtje vast en, wie weet, valt er plaatselijk ropeskippingtalent te ontdekken.
Ik kijk er heel erg naar uit om binnenkort te vertrekken en om sterke ervaringen op te doen tijdens het komende jaar. Je hoort nog van mij...” Lore organiseert nog een benefiet voor haar vertrek op zaterdag 17 mei. Alle info vind je op www.tumbador.be. Inschrijven kan nog tot 1 mei!

Volg onze vrijwilligster Stephanie mee op haar blog: https://vanbeeckstephanie.wordpress.com  Er staan regelmatig leuke verslagjes op!

In Peru werd even stilgestaan bij de belangrijkste momenten van elke maand voor ons project Wasi Esperanza... Coördinator Emilie vertelt:

JANUARI: Opening van het nieuwe jaar met een aangepast feestje en we zetten de mama die zich vorig jaar het meest heeft ingezet voor haar kind in de bloemetjes.

FEBRUARI: In Ayacucho organiseerden de vrijwilligsters Ellen en Neus een fuif die voor meer naamsbekendheid en centjes moest zorgen. Met dat geld hebben we een grote opbergkast en nog wat spullen kunnen laten maken!

MAART: We gaan voor het eerst naar Pichari, met 2 kinesisten (1 van San Miguel en 1 vrijwilligster). Zij en sociaal assistente Mili worden warm onthaald. Zo’n 30 patiënten worden geëvalueerd en we kijken wie de volgende keer moet terugkomen.

APRIL: Wasi Esperanza wordt 1 jaar! Voor de Semana Santa maken we een mooi bloementapijt en we nemen deel aan de festiviteiten tijdens de paasweek.

De boog kan niet altijd gespannen staan. Dat geldt ook voor onze vrijwilligers... Vrijwilligster Stephanie die in revalidatiecentrum Wasi Esperanza werkt trok met haar ouders naar Machu Picchu, zoals ze het zelf noemt “’s werelds mooiste wonder”...

“Begin september zijn mijn ouders en broer mij komen bezoeken in Ayacucho. Na een aantal dagen samen lekker eten en uitstapjes doen vertrokken zij om hun reis door Peru verder te zetten. Het laatste deel van hun reis bracht hen in Cusco, waar ik hen ben gaan opzoeken. Eerst logeerden we in de Pumawasi lodge, gelegen in Calca (de heilige vallei). Daar werden we hartelijk onthaald door eigenaar Eduardo. ’s Avonds genoten we van een heerlijke maaltijd, bereid op de barbecue, onder de sterrenhemel. De volgende dag namen we de trein naar Aguas Calientes, een prachtige treinreis. We reden tussen de bergen van de Heilige Vallei, langs een wildstromende rivier, tot we uiteindelijk aankwamen bij Aguas Calientes. Dat is een heel commercieel stadje, volledig gericht op toeristen. Die avond kropen we op tijd in ons bed, want we moesten de volgende dag al om 5u ’s ochtends klaarstaan om de bus naar Machu Picchu te nemen. Op twee uur tijd waren we dankzij de gids heel wat te weten gekomen over de Inca’s en hun leven. Nadien hadden we nog tijd vrij om rond te lopen en trokken we erop uit om de Machu Picchu te beklimmen. Na anderhalf uur klimmen stonden we op de top van de berg. Duizelingwekkend was het uitzicht over de vallei met de stad en de Wayna Picchu! Jammer genoeg belemmerden wolken af en toe het uitzicht. Tijdens de afdaling begon het heftig te regenen. Helemaal doorweekt kwamen we terug aan in Aguas Calientes, om opnieuw de trein te nemen. Tijd voor een opwarmende en ontspannende douche! Maar wat een avontuur was Machu Picchu. Het was een dag voor inspanning, ontspanning, avontuur en cultuur! Onze laatste dagen samen hebben we doorgebracht in Cusco, volgens de Inca’s de navel of middelpunt van heel het incarijk. Dinsdag heb ik dan afscheid moeten nemen van mijn ouders en broer in de luchthaven van Lima. Maar het is geen echt afscheid, eerder een tot ziens, want terugkomen doen ze zeker!”

In Ayacucho werd de maand oktober door de regionale overheid uitgeroepen tot de maand van de Persoon met een Handicap (PmH). Wat dat inhoudt vertelt Peru-coördinator Emilie Wouters.

“De hele maand waren er tal van activiteiten waar we met revalidatiecentrum Wasi Esperanza zo veel mogelijk aan meedoen. De eerste week stonden er bezoeken aan publieke en private instellingen op het programma, om zo de bereikbaarheid voor PmH aan te kaarten. Zo zijn de kinderen van de dagopvang dinsdag met hun rolstoelen naar de gemeente, de bank… geweest. Donderdag vond er dan onder leiding van Wasi Esperanza een optocht door het centrum van de stad plaats. Vele andere organisaties deden mee en hierdoor werd het een succes, met als afsluiter lekker sandwiches en uiteraard chicha.

De week erna stonden we met alle organisaties die instaan voor PmH op een informatieve markt op de plaza de armas. Zo maken we weer een beetje bekend wat we doen en vooral laten we weten dat ook PmH rechten hebben. De dag erna is er dan weer een talentenshow waar iedereen met een speciaal talent en mooie kunstjes kan deelnemen. Ook onze kinderen en ouders doen mee: onder leiding van Zulma hebben ze een dansje ingestudeerd dat ze voorstellen. Ook heel het team doet mee omdat we een sociodrama hebben ingeoefend waarin we de problematiek van de PmH en revalidatie aan het licht brengen. 16 oktober was de centrale dag waarop we naar de mis gingen met een kleine ceremonie en een maaltijd aangeboden kregen door de gemeente. Daarna werd er in Wasi Esperanza verder gefeest met de kinderen en bijhorende clowns. Ook de daaropvolgende week waren er nog gesprekken en andere activiteiten. We zijn blij met de interesse voor de PmH!

Blijf zeker ook onze facebookpagina in het oog houden. Daar posten we de laatste nieuwtjes, stellen we je voor aan het team en vind je foto’s van onze activiteiten.”

We laten onze nieuwe vrijwilligster aan het woord:

“Hallo iedereen! Graag wil ik mij even voorstellen. Ik ben Stephanie Van Beeck, de nieuwe vrijwilligster. Ik ben 24 jaar. Begin juli ben ik aangekomen in het wondermooie Peru. Ik ga voor een jaar als vrijwilligster werken voor Wasi Esperanza (in Ayacucho) en Qam Hina Kani (in San Miguel). Ik kom uit een gezin van 2 kinderen. Mijn hobby’s zijn tennis, lopen, klimmen, yoga, zwemmen en knutselen. Daarnaast heb ik tennisles geven aan de kleinsten en heb ik veel gebabysit.

Na een succesvolle editie vorig jaar, waren we weer wildenthousiast om dit jaar ook deel te nemen aan de ‘Alfombra’! Op 16 april was het tijd voor onze Alfombra. Dit is een groot tapijt dat wordt gemaakt op de Plaza de Armas met allerlei natuurlijk materiaal. ’s Avonds volgt dan een processie waarop Jesus en Maria elkaar ontmoeten tijdens het dragen van het kruis en wandelen over de tapijten. Zoals veel dingen in Peru was ook onze Alfombra een plan dat de dag voordien pas echt concreet werd. Het ontwerp: de manta van Huamanga (zo wordt de stad Ayacucho genoemd door de plaatselijk bevolking) met daarop een jongetje in een rolstoel en een meisje met een wandelstok.
Omdat er een kerkelijk symbool aanwezig moest zijn hebben we de kindjes engelvleugeltjes gegeven. Maar zoals jullie allemaal weten zijn onze kindjes hier allemaal engeltjes dus dat kwam goed uit! Willy heeft het voor ons getekend. Nu moest er alleen nog materiaal gezocht worden. De studenten van Madres Especiales hebben stofjes geknipt die we gekregen hadden van op de markt en op woensdagmorgen zijn we alle kleur uit Ayacucho gaan wegknippen. Elk gekleurd bloemetje moest eraan geloven…
Met onze bloemen, stofjes en gips in de aanslag zijn we er aan begonnen. 3 uurtjes heeft het ons gekost om ons kunstwerk af te krijgen. En het resultaat was geweldig…. Ik had nooit verwacht dat het zo mooi ging worden en de meeste mensen vonden het schattig! Het was ook heel leuk om te maken: samenwerken met heel het team en de toeschouwers die rustig toekeken en onder de indruk waren van de geslaagde samenwerking tussen de Peruanen en de buitenlanders!