Gezien de grote nood aan meer plaats (groter team, meer medewerkers die een ruimte nodig hebben, het groeiende aantal patiënten...) en de vochtproblemen die maar bleven aanhouden in het gebouwtje van de dagopvang werd gezocht naar een oplossing van het revalidatiecentrum Wasi Esperanza. Lokaal werd gepraat met de eigenaars van het huis: de Rooms Katholieke Stichting Huize Buitenveldert, een Nederlandse organisatie. Zij stonden hiervoor open en stelden zelfs voor om een heel nieuw achterhuis te bouwen met meer mogelijkheden. Samen met de Nederlandse organisatie “ de Wilde Ganzen” stellen zij de financiële middelen beschikbaar om de bouw mogelijk te maken! Graag wijzen wij op de website van de Wilde Ganzen en we vinden het een pluim op ons werk dat deze organisatie ons wil steunen!

Daarna werd verder gegaan met de plannen en in de laatste week van december is het achterhuisje tegen de vlakte gegaan. Na de afbraakwerken volgt de opbouw en de plan is dat het gebouw helemaal af zal zijn in juni.  Op de begane grond zullen de activiteiten van de dagopvang plaatsvinden met een uitgebreide keuken. Op de 1ste verdieping komen bureauruimtes voor verschillende afdelingen (gezondheid, opvoeding, inkomsten, onderzoek, etc.) en een grote vergaderzaal en polyvalente zaal. Op het dak gaat er plaats zijn om materiaal te stokkeren, te wassen, te drogen... 

Wordt vervolgd!

Graag bedanken we van harte Peter Hesp en Leo Boon die voor hun respectievelijke organisaties mee hun schouders onder het project zetten.

Sinds 1 januari 2017 heeft het revalidatiecentrum Wasi Esperanza in Ayacucho een nieuwe coördinator. Karime Madeleine Ccollana Palomino volgt na enkele jaren Emilie Wouters op en zal vanaf nu alle zaken binnen het revalidatiecentrum coördineren. We willen uiteraard Emilie bedanken voor het geweldige werk van de afgelopen jaren en kijken uit naar de samenwerking met Karime!

Els Bouden werkte 4 jaar geleden een jaar als vrijwilligster in Peru en keerde recent nog eens terug...

“Onlangs had ik de kans om na meer dan 4 jaar terug te keren naar Ayacucho: wauw, wat een ervaring! Het project is enorm gegroeid tijdens al deze jaren, zowel wat betreft het aantal personeelsleden en patiënten als wat betreft de inhoud van de therapieën. Het weerzien met de "oude bekenden" deed deugd, het enthousiasme van de volledige ploeg werkte aanstekelijk. Hier werkt een team met een missie, wat ook duidelijk is door de lange wachtlijst van kandidaat revalidanten. Ook kon ik onze nieuwe vrijwilligers, Sofie en Karen, even aan het werk zien. Zij zullen jullie ongetwijfeld meer over hun ervaringen vertellen in de volgende nieuwsbrieven!”

2 maanden geleden vertrok vrijwillgster Karen Bruggeman naar Ayacucho. Een verslagje van haar eerste maanden...

“In mijn eerste twee maanden in Ayacucho heb ik al veel meegemaakt; er gebeurt in Wasi Esperanza elke week wel iets. In mijn eerste week waren het opendeurdagen en we kregen veel meer volk over de vloer dan vorig jaar. In 2015 waren zo’n 25 mensen komen kijken, dit jaar meer dan honderd! Sensibiliseren gaat dus beter en beter. De week van 10 oktober was het de week van de personen met een handicap, een hele belangrijke week voor ons dus! We moesten ons dan ook goed voorbereiden. Voor de Tarde de Talentos (talentenshow) op donderdag gingen we met het centrum dansen. De mama’s en de kindjes hadden samen een dans en het personeel ging Saya dansen. Saya is een dans van Ayacucho met heel korte rokjes die je zo hoog mogelijk moet laten zwieren. We hebben hier drie dagen per week, vier weken lang voor geoefend. Het was een ingewikkelde choreografie waarmee je veel van plaats moest veranderen. Zo’n talentenshow wordt hier in Peru zeer serieus genomen, dus hebben we veel geoefend. Op de dag zelf werden we helemaal omgetoverd tot Peruaanse Saya-danseressen. Strakke ingevlochten vlechten met gekleurde lintjes, een hele hoop make-up en natuurlijk de mooie pakjes. Toen het moment eindelijk aanbrak, waren we allemaal wel zenuwachtig. De dans zelf ging goed, buiten het feit dat we allemaal moesten opletten om niet uit te schuiven. De vloer was namelijk veel te glad om te dansen. Maar het was ons gelukt!

Wist je dat onze vrijwilliger Sofie Johnson een blog bijhoudt over haar Peruviaanse avontuur? Voorlopig staan er enkel foto's op, een impressie van haar eerste maand in Ayacucho. Je kan Sofie volgen op https://sofieinperu.wordpress.com

In augustus zijn 2 nieuwe mensen in het revalidatiecentrum gestart. De langgezochte kine is uiteindelijk Jackeline of kortweg Jacki geworden. Een juist afgestudeerde kine die in Huancayo studeerde en nu haar tijd en kennis aan onze patiënten komt geven. In de dagopvang is psychologe Romina het team komen. Door haar ervaring in aangepaste scholen en kinderen met aangepaste leernoden heeft ze ons weten te overtuigen van haar capaciteiten om de nieuwe afdeling ‘onderwijs’ te leiden. Vanaf augustus zijn we met een nieuwe project gestart dat gericht is op inclusie onderwijs. We willen meer kinderen laten studeren in reguliere scholen en waar nodig in het speciaal aangepaste onderwijs. Zij gaat hiervoor prospectie doen en een pilootproject opzetten. Dit project kunnen we doen door de steun van Mision USA. De Amerikaanse dokters die ons nu ook op lange termijn gaan ondersteunen.
Welkom aan beiden; we hopen samen met hen nog veel te kunnen groeien!

Het lijkt ons nuttig om af en toe stil te staan bij het grotere verhaal, daarom gaan we dit keer in op het gezondheidssysteem in Peru en de impact die dat heeft op ons project. Het grootste deel van de gezondheidszorg in Peru wordt voorzien door het Ministerie van Gezondheid (MINSA), dat 60% van de bevolking zou moeten bedienen, voornamelijk het armste deel (Jammer genoeg is het niet zo dat omdat er toegang is dat iedereen een soort ziekteverzekering heeft; heel veel van onze patiënten hebben vaak geen dekking en moeten we nog helpen om zich aan te sluiten). Daarnaast bestaat EsSalud als een vorm van sociale zekerheid waarbij werknemers een deel van hun loon afstaan om zichzelf en hun familie te voorzien van gezondheidszorg en pensioensparen. Zo’n 30% van de bevolking geniet van deze vorm van sociale zekerheid. De overblijvende 10% van de diensten worden voorzien door een doolhof van private verzekeraars, speciale voorzieningen voor het leger en politie, het middenveld en NGO’s. Elk van deze entiteiten heeft zijn eigen financieringsmechanismen, ziekenhuizen en centra.
Er bestaan echter nog steeds grote verschillen in de gezondheidsstatus tussen arm en rijk. Kindersterfte, infectieziekten en ook handicaps komen vaker voor bij de armere lagen van de bevolking die meer blootgesteld zijn aan de risicofactoren en minder toegang hebben tot de betere EsSalud of private diensten. Daarnaast is er een ongelijke geografische spreiding van voorzieningen en gezondheidswerkers met Lima en de kust als de meest ontwikkelde regio’s in vergelijking met het Andesgebergte en Amazonegebied. Voor een deel komt dit uiteraard door de moeilijke bereikbaarheid maar daarnaast draagt ook emigratie van gezondheidswerkers naar de kuststreek of het buitenland bij tot de moeilijkheden in deze regio’s.
Wat betekent dit voor Wasi Esperanza en Tumbador? Als kleine NGO die zich richt op een specifieke zorg en doelgroep die vaak naast dit systeem valt, heeft ons project enerzijds de taak om de problemen die gepaard gaan met kinderen met een handicap aan het licht te brengen door middel van sensibiliseringsacties en het aanbieden van een zorgmodel dat tegemoetkomt aan de noden. Anderzijds moet de focus van Wasi Esperanza ook liggen op het niveau van het gezondheidssysteem waar het project kan worden vertaald naar bredere projecten met een groter bereik. Met slechts 12% van de personen met een handicap die toegang hebben tot revalidatie en slechts 48.6% van kinderen met een handicap die naar school gaan zijn er grote uitdagingen. Als Tumbador meer dan een druppel op een hete plaat wil zijn moet er dus dialoog en samenwerking zijn met de andere actoren in de gezondheidszorg.

In Wasi Esperanza blijft het ruisen en bruisen. Een overzichtje:

• In april kregen we een groep van 7 gemotiveerde studenten orthopedagogie voor twee weken over de vloer. Er werden veel activiteiten georganiseerd, daguitstappen, speciale therapie momenten en veel plezier gemaakt.
• We vierden de 3de verjaardag van Wasi Esperanza, in het teatro municipal van Ayacucho op 1 april 2016.
• Verpleegster Zulma organiseerde een vaccinatiecampagne om de kinderen en personeel te wapenen tegen de komende griepperiode. Nu de winter goed is ingetreden kunnen we dat wel gebruiken!
• In San Miguel gingen we op daguitstap naar het zwembad met de kinderen en ouders. Heerlijk spetteren in het water!
• We hebben, naar jaarlijkse traditie, 2 bezoekende verenigingen over de vloer gehad, MMI en MISION USA. Vanuit het MMI komen er 2 kinesitherapeuten uit Arequipa ons bezoeken en zij brengen veel orthopedisch materiaal mee, om aangepaste steunzolen te maken, neurologische rolstoelen te geven aan de patiënten die het nodig hebben en oriëntatie rond therapie te geven. Dit jaar waren er zowaar zelfs 2 ‘sta-apparaten’ bij. Ook de Mision USA kwam langs en zag dat het goed was. Dit jaar werden er zelfs consultaties van een cardioloog en orthopedist georganiseerd. Zo kregen al onze kindjes met het syndroom van Down een echografie van hun hart en de kinderen met orthopedische problemen konden geëvalueerd worden. Verder komt ook de pediater elk jaar met veel plezier en enthousiasme terug om onze patiënten verder te kunnen helpen rond diagnose, medicatie en ander advies.
• Tussen al deze activiteiten door blijven we uiteraard therapie geven, weliswaar met minder capaciteit omdat we tot nu toe geen lokale kinesitherapeut vinden. Daardoor zitten we met een langere wachtlijst, wat we snel hopen te verhelpen.
• Voor onze area ‘bisuteria’ (juwelenatelier) breken er nieuwe tijden aan. We hebben subsidies gekregen van de provincie West-Vlaanderen waarmee we onze ‘inkomen genererende area’ een nieuw leven kunnen inblazen. Volgende week start een nieuwe persoon als verantwoordelijke van de area. Samen met de mama’s gaat hij op zoek naar een vast product dat we kunnen maken en verkopen, gaat hij een business plan opstellen en bezig houden met de marketing. Kortom we gaan professionaliseren om zo meer eigen inkomsten te bekomen en een deel van de werking van Wasi-Esperanza te kunnen bekostigen. Jullie zullen er vast en zeker nog van horen!
• Het kan niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn... We hebben besloten eind juni de deuren van ons revalidatiecentrum in San Miguel te sluiten. Dit omdat we geen kinesitherapeut vinden die vrijwilligster Lore kan vervangen. Het is een moeilijke beslissing geweest en we hebben er lang over gedaan om de knoop door te hakken maar alle tekenen wijzen in de richting dat het project niet kostenefficiënt meer was. Uiteraard doen we dit niet van de ene dag op de andere en voorzien we opvang voor de patiënten die het nodig hebben.

Karime werkt sinds 2014 voor Wasi Esperanza en neemt tijdens het bevallingsverlof van coördinator Emilie enkele van haar taken over. Ze stelt jullie graag een van de patiënten, Jesús, voor.

De voorbije jaren was er geen vrijwilliger ter plaatse in San Miguel, maar werd het project in het oog gehouden door de vrijwilligers in Ayacucho. Peruaanse kinesitherapeuten zorgden voor de therapie. Het voorbije jaar was dat Cynthia, een jonge kinesiste uit het Noorden van Peru die ver weg van haar familie in het kleine bergstadje kwam wonen om voor Wasi Esperanza te werken. Cynthia deed dit met heel haar hart. Ze voelde zich helemaal thuis in San Miguel en heeft een fantastische band gecreëerd met de ouders en de kinderen. Een van de grote verdiensten van Cynthia is ‘terapia de lenguaje’, wat in België logopedie heet en een apart beroep is, maar wat in Peru bij de opleiding en bijscholingen van kinesisten hoort. Jhon Armando, 5 jaar, is een jongetje met syndroom van Down dat nooit sprak, maar heel graag communiceert met gebaren. Zijn ouders dachten dat hij stom was, dat hij nooit zou kunnen spreken, maar nu kan Jhon Armando al flink dierengeluiden nadoen met Cynthia en komen er al echte woordjes.

Hopelijk kunnen we hem verder stimuleren, zodat hij woorden zal kunnen gebruiken die iedereen verstaat. Frank Elvis is al 14, hij heeft ook het syndroom van Down en komt al vele jaren naar de therapie voor zijn motorische ontwikkeling, al die tijd zonder te spreken. Nu kan je hem vragen stellen en probeert hij goed te antwoorden met korte, maar duidelijke woorden. Frank Yovani, ook 14, heeft cerebrale palsy met een mentale achterstand. Hij zei tot nu toe niet meer dan ‘mama’, maar begon onlangs spontaan dierengeluiden te imiteren die hij bij Cynthia had geleerd. Misschien zegt hij binnenkort nieuwe woorden? En zo komen er nog wat kinderen op therapie, bijvoorbeeld om moeilijke letters zoals ‘l’, ‘r’, ‘s’ juist te kunnen uitspreken, of beter te leren articuleren,… Jammer genoeg heeft Cynthia haar job bij Wasi Esperanza beëindigd in september om ergens anders te gaan werken. Nu ben ik, Lore, hier als vrijwilliger om de therapie verder te zetten en de werking van het centrum te proberen verbeteren. Spijtig dat spraaktherapie geen onderdeel van mijn opleiding was en dat mijn Spaans misschien niet het goede voorbeeld is voor de kinderen, maar gelukkig heeft Cynthia al goede workshops gegeven en ben ik ook hard aan het oefenen op dat Spaans, dus hopelijk kan ik de patiënten die het nodig hebben toch ook nog op vlak van taal verderhelpen.